۹۱۴.على بن محمد، از بعضى از اصحاب ما، از ايّوب بن نوح، از امام على نقى عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«چون رايت شما بلند شود، در ميان شما بردن اندوه را از زير پاى هاى خود، توقّع داشته باشيد».

۹۱۵.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، كه از سعد بن عبداللّه ، از ايّوب بن نوح كه گفت: به خدمت ابوالحسن حضرت امام رضا عليه السلام عرض كردم كه: من اميدوارم كه تو صاحب اين امر باشى و خدا آن را بدون شمشير به سوى تو براند (كه بى جنگ، آن را به تو عطا فرمايد) زيرا كه با تو بيعت شده و درهم ها به نام تو سكّه زده اند. حضرت فرمود كه:«هيچ يك از ما نيست كه نامه ها به سوى او بيايد و برود و اشاره شود به سوى او به انگشتان (كه معروف و مشهور گردد) و او را از مسائل سؤال كنند و مال ها به سوى او برند، مگر آن كه ناگاه كشته شود از روى مكر و فريب، يا در رخت خواب خود بميرد، تا آن كه خدا بر انگيزد از براى اين امر، پسرى را كه از ما ولادت و موضع نشو و نماى او پنهان باشد، وليكن در نسب خويش پنهان نباشد».

۹۱۶.حسين بن محمد و غير او، از جعفر بن محمد، از على بن عبّاس بن عامر، از موسى بن هلال كِندى، از عبداللّه بن عطا، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده اند كه گفت: به آن حضرت عرض كردم كه: شيعيان تو در عراق بسياراند و به خدا سوگند، كه در ميانه اهل بيت تو، مثل تو نيست، پس چرا خروج نمى كنى؟ راوى مى گويد كه: حضرت فرمود كه:«اى عبداللّه پسر عطا، شروع كرده اى كه گوش هاى خويش را فرش كنى از براى احمقان (كه سخن ايشان را بشنوى). آرى، به خدا سوگند كه من، صاحب شما نيستم».
عبداللّه مى گويد كه: به آن حضرت عرض كردم كه: پس صاحب ما كيست؟ فرمود كه: «نظر كنيد آن كه ولادتش بر مردم مشتبه است، همان صاحب شما است. به درستى كه هيچ يك از ما نيست كه به سوى او به انگشتان اشاره شود، و به زبان ها خوانده شود (كه انگشت نما باشد و به سر زبان مردمان افتاده باشد) و به خوبى، يا بدى در باب او سخن گويند، مگر آن كه مى ميرد از روى غيظ يا بينى اش بر خاك ماليده مى شود» (و اين، كنايه است از ذلّت و خوارى).

۹۱۴.عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَيُّوبَ بْنِ نُوحٍ ، عَنْ أَبِي الْحَسَنِ الثَّالِثِ عليه السلام ، قَالَ :«إِذَا رُفِعَ عَلَمُكُمْ مِنْ بَيْنِ أَظْهُرِكُمْ ، فَتَوَقَّعُوا الْفَرَجَ مِنْ تَحْتِ أَقْدَامِكُمْ» .

۹۱۵.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ سَعْدِ بْنِ عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ أَيُّوبَ بْنِ نُوحٍ ، قَالَ :قُلْتُ لِأَبِي الْحَسَنِ الرِّضَا عليه السلام : إِنِّي أَرْجُو أَنْ تَكُونَ صَاحِبَ هذَا الْأَمْرِ ، وَ أَنْ يَسُوقَهُ اللّهُ إِلَيْكَ بِغَيْرِ سَيْفٍ ؛ فَقَدْ بُويِعَ لَكَ وَ ضُرِبَتِ الدَّرَاهِمُ بِاسْمِكَ .
فَقَالَ : «مَا مِنَّا أَحَدٌ اخْتَلَفَتْ إِلَيْهِ الْكُتُبُ ، وَ أُشِيرَ إِلَيْهِ بِالْأَصَابِعِ ، وَ سُئِلَ عَنِ الْمَسَائِلِ ، وَ حُمِلَتْ إِلَيْهِ الْأَمْوَالُ إِلَا اغْتِيلَ أَوْ مَاتَ عَلى فِرَاشِهِ ، حَتّى يَبْعَثَ اللّهُ لِهذَا الْأَمْرِ غُـلَاماً مِنَّا ، خَفِيَّ الْوِلَادَةِ وَ الْمَنْشَاَء، غَيْرَ خَفِيٍّ فِي نَسَبِهِ» .

۹۱۶.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ غَيْرُهُ ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَامِرٍ ، عَنْ مُوسَى بْنِ هِـلَالٍ الْكِنْدِيِّ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَطَاءٍ ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :قُلْتُ لَهُ : إِنَّ شِيعَتَكَ بِالْعِرَاقِ كَثِيرَةٌ ، وَ اللّهِ مَا فِي أَهْلِ بَيْتِكَ مِثْلُكَ ، فَكَيْفَ لَا تَخْرُجُ ؟! قَالَ : فَقَالَ : «يَا عَبْدَ اللّهِ بْنَ عَطَاءٍ ، قَدْ أَخَذْتَ تَفْرُشُ أُذُنَيْكَ لِلنَّوْكى ، إِي وَ اللّهِ ، مَا أَنَا بِصَاحِبِكُمْ».
قَالَ : قُلْتُ لَهُ : فَمَنْ صَاحِبُنَا ؟ قَالَ : «انْظُرُوا مَنْ عَمِيَ عَلَى النَّاسِ وِلَادَتُهُ ، فَذَاكَ صَاحِبُكُمْ ؛ إِنَّهُ لَيْسَ مِنَّا أَحَدٌ يُشَارُ إِلَيْهِ بِالْأَصَابِعِ ، وَ يُمْضَغُ بِالْأَلْسُنِ إِلَا مَاتَ غَيْظاً ، أَوْ رَغِمَ أَنْفُهُ» .