۹۱۷.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از ابن ابى عُمير، از هشام بن سالم، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«قائم عليه السلام قيام خواهد نمود در حالى كه از براى كسى در گردن او پيمان و متاركه و صلح و بيعتى نخواهد بود».

۹۱۸.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابن فضّال، از حسن بن على عطار، از جعفر بن محمد، از منصور، از آن كه او را ذكر كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: به آن حضرت عرض كردم كه: چون صبح و شام كنم؟ و امامى را كه به او اقتدا كنم نبينم، چه كنم؟ فرمود كه:«چون چنين باشد، دوست دار آن كسى را كه دوست مى داشتى، و دشمن دار آن كسى را كه دشمن مى داشتى، تا آن كه خداى عزّوجلّ امام را آشكار كند».

۹۱۹.حسين بن احمد، از احمد بن هلال روايت كرده است كه گفت: حديث كرد ما را عثمان بن عيسى، از خالد بن نَجيح، از زرارة بن اعين كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه:«آن پسر را از غيبت چاره نيست». عرض كردم: چرا بايد كه غائب شود؟ فرمود كه: «مى ترسد». و به دست خويش اشاره به شكمش فرمود. «و اوست كه انتظارش مى برند، و او همان است كه مردم در ولادتش شك مى كنند. پس از جمله ايشان كسانى هستند كه مى گويند: در شكم مادر است. و (بنا بر بعضى از نُسخ كافى، بى نام شده است، و اول ظاهرتر است). و بعضى از ايشان، كسانى هستند كه مى گويند: پدرش مُرد و فرزندى نگذاشت، و برخى از ايشان كسانى هستند كه مى گويند: دو سال پيش از وفات پدرش، متولّد شد».
زراره مى گويد كه: عرض كردم: مرا به چه چيز امر مى فرمايى اگر آن زمان را دريابم؟ فرمود كه: «خدا را به اين دعا بخوان: اللّهمّ عرِّفنى نفسك فإنّك إن لمْ تُعرِّفنى نفسَك، لم أعرِفك؛ اللّهمّ عرِّفنى نَبيك؛ فإنّكَ إن لمْ تُعرِّفنى نَبيك، لم أعرفه قطّ؛ اللّهمّ عرِّفنى حُجّتَك، فإنّك إن لمْ تُعرِّفنى حُجّتَك، ضللتُ عن دينى».
و احمد بن هلال گفت كه: اين حديث و دعا را مدّت پنجاه و شش سال است كه شنيده ام (و همين حديث با سند ديگر با ترجمه دعا در همين باب مذكور شد با اختلافى كمى در الفاظ حديث و دعا).

۹۲۰.ابو على اشعرى، از محمد بن حسّان، از محمد بن على، از عبداللّه بن قاسم، از مفضّل بن عمر، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عزّوجلّ:«فَإِذَا نُقِرَ فِى النَّاقُورِ »^۱، يعنى:«پس چون دميده شود در صور و كرناى»، كه حضرت فرمود: «به درستى كه از ما امامى است كه فيروزى خواهد يافت و پنهان خواهد بود، و چون خداى عزّه ذكره اراده نمايد كه امر او را ظاهر سازد، در دلش اثرى را پديد آورد، بعد از آن، ظاهر شود و به امر خداى تبارك و تعالى قيام نمايد».

۹۱۷.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«يَقُومُ الْقَائِمُ وَ لَيْسَ لِأَحَدٍ فِي عُنُقِهِ عَهْدٌ وَ لَا عَقْدٌ وَ لَا بَيْعَةٌ» .

۹۱۸.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْعَطَّارِ ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ، عَنْ مَنْصُورٍ ، عَمَّنْ ذَكَرَهُ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :قُلْتُ : إِذَا أَصْبَحْتُ وَ أَمْسَيْتُ لَا أَرى إِمَاماً أَئْتَمُّ بِهِ ، مَا أَصْنَعُ ؟
قَالَ : «فَأَحِبَّ مَنْ كُنْتَ تُحِبُّ ، وَ أَبْغِضْ مَنْ كُنْتَ تُبْغِضُ حَتّى يُظْهِرَهُ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ» .

۹۱۹.الْحُسَيْنُ بْنُ أَحْمَدَ ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ هِـلَالٍ ، قَالَ :حَدَّثَنَا عُثْمَانُ بْنُ عِيسى ، عَنْ خَالِدِ بْنِ نَجِيحٍ ، عَنْ زُرَارَةَ بْنِ أَعْيَنَ ، قَالَ : قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : «لَا بُدَّ لِلْغُـلَامِ مِنْ غَيْبَةٍ» . قُلْتُ : وَ لِمَ ؟ قَالَ : «يَخَافُ ـ وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلى بَطْنِهِ ـ وَ هُوَ الْمُنْتَظَرُ ، وَ هُوَ الَّذِي يَشُكُّ النَّاسُ فِي وِلَادَتِهِ ، فَمِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ : حَمْلٌ ؛ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ : مَاتَ أَبُوهُ وَ لَمْ يُخَلِّفْ ؛ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ : وُلِدَ قَبْلَ مَوْتِ أَبِيهِ بِسَنَتَيْنِ».
قَالَ زُرَارَةُ : فَقُلْتُ : وَ مَا تَأْمُرُنِي لَوْ أَدْرَكْتُ ذلِكَ الزَّمَانَ ؟
قَالَ : «ادْعُ اللّهَ بِهذَا الدُّعَاءِ : اللّهُمَّ عَرِّفْنِي نَفْسَكَ ؛ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي نَفْسَكَ ، لَمْ أَعْرِفْكَ ؛ اللّهُمَّ عَرِّفْنِي نَبِيَّكَ ؛ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي نَبِيَّكَ ، لَمْ أَعْرِفْهُ قَطُّ ؛ اللّهُمَّ عَرِّفْنِي حُجَّتَكَ ؛ فَإِنَّكَ إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِي حُجَّتَكَ ، ضَلَلْتُ عَنْ دِينِي».
قَالَ أَحْمَدُ بْنُ هِـلَالٍ : سَمِعْتُ هذَا الْحَدِيثَ مُنْذُ سِتٍّ وَ خَمْسِينَ سَنَةً .

۹۲۰.أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ الْقَاسِمِ ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام فِي قَوْلِ اللّهِ عَزَّوَ جَلَّ :«فَإِذا نُقِرَ فِى النّاقُورِ»قَالَ :«إِنَّ مِنَّا إِمَاماً مُظَفَّراً مُسْتَتِراً ، فَإِذَا أَرَادَ اللّهُ ـ عَزَّ ذِكْرُهُ ـ إِظْهَارَ أَمْرِهِ ، نَكَتَ فِي قَلْبِهِ نُكْتَةً ، فَظَهَرَ ، فَقَامَ بِأَمْرِ اللّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالى» .