۷۶۵.محمد بن حسن، از سهل بن زياد، از محمد بن عيسى، از صفوان بن يحيى، از صبّاح ازرق، از ابوبصير روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه: مردى از طايفه مختاريّه (كه ايشان را كيسانيّه نيز مى گويند)، مرا ملاقات كرد، و گمان داشت كه محمد بن حنفيّه امام است. حضرت باقر عليه السلام غضبناك شد و فرمود كه:«آيا به او هيچ نگفتى؟» ابوبصير مى گويد كه: عرض كردم: نه، به خدا سوگند كه نمى دانستم چه بگويم.
حضرت فرمود كه: «آيا به او نگفتى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله على و حسن و حسين عليهم السلام را وصىّ خود گردانيد و چون على عليه السلام درگذشت، حسن و حسين را وصىّ خود نمود، و اگر مى رفت كه امامت را از ايشان بگرداند به آن حضرت، مى گفتند كه ما هر دو وصيّى پيغمبريم مانند تو، و على عليه السلام چنان نبود كه اين امر از او سر زند، و امام حسن و امام حسين را وصىّ خود كرد، و اگر مى رفت كه وصيّت را از او بگرداند، هر آينه به او مى گفت كه: من وصيّم، مانند تو از جانب رسول خدا صلى الله عليه و آله و از جانب پدرم، و امام حسن چنان نبود كه اين كار را به جا آورد، و خداى عزّوجلّ فرموده است كه: «وَ اُولُوا اْلأَرْحامِ بَعْضُهُمْ أوْلى بِبَعْضٍ»۱ . و اين آيه، در شأن ما و در شأن پسران ما است».
