۹۷۱.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسن بن محبوب، از عمرو بن ثابت، از جابر روايت كرده است كه گفت: امام محمدباقر عليه السلام را سؤال كردم از قول خداى عزّوجلّ:«وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللّهِ أنْدادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللّهِ»۱، يعنى:«و از جمله مردمان كسانى هستند كه فرا مى گيرند از غير خدا همتايان و شريكانى را كه دوست مى دارند ايشان را چون دوست داشتن خدا».
و حضرت فرمود: «به خدا سوگند كه ايشان دوستان فلان و فلان اند ... كه ايشان را امامان فرا گرفتند، غير از امامى كه خدا او را براى مردم امام قرار داده. پس، به اين جهت فرموده كه: «وَ لَوْ يَرَى الَّذينَ ظَلَمُوا إذْ يَرَوْنَ الْعَذابَ أنَّ الْقُوَّةَ لِلّهِ جَميعا وَ أنَّ اللّهَ شَديدُ الْعَذابِ * إذْ تَبَرَّأ الَّذينَ اتُّبِعُوا مِنَ الَّذينَ اتَّبَعُوا وَ رَأوُا الْعَذابَ وَ تَقَطَّعَتْ بِهِمُ اْلأَسْبابُ * وَ قالَ الَّذينَ اتَّبَعُوا لَوْ أنَّ لَنا كَرَّةً فَنَتَبَرَّأ مِنْهُمْ كَما تَبَرَّءُوا مِنّا كَذلِكَ يُريهِمُ اللّهُ أعْمالَهُمْ حَسَراتٍ عَلَيْهِمْ وَ ما هُمْ بِخارِجينَ مِنَ النّارِ»۲ ، يعنى: و اگر به ببينند و بدانند آنها كه ستم كرده اند در هنگامى كه مى بينند معاينه عذاب جهنم را آن كه همه قوت و توانايى، خداى راست، و اين را نيز بدانند كه خدا، سخت عذاب است (هر آينه بدانند مضرت ستم كردن را و حسرت و ندامت ايشان، بر وجهى باشد كه به وصف در نيايد)، وقتى كه بيزارى جويند و دورى كنند آنان كه پيروى شده اند از آنان كه پيروى كرده اند. و در حالتى كه ببينند اين پيشوايان و پيروان، عذاب خدا را و حال آن كه بريده شده است به ايشان سبب ها و رابطه ها (كه در دنيا با يكديگر داشتند، چون خويشى و دوستى) و گويند آنها كه پيروى نموده اند: كاشكى ما و ايشان را بازگشتى مى بود به سوى دنيا، پس بيزارى مى جستيم از ايشان؛ چنانچه بيزارى جستند از ما. همچنين كه خدا مى نمايد به ايشان در آن روز، اين امر فظيع را، مى نمايد خدا به ايشان كردارهاى ايشان را پشيمانى ها (كه بر ايشان رد كند وقبول نفرمايد) و نيستند ايشان بيرون آيندگان از آتش جهنّم و هميشه در آن باشند».
بعد از آن، حضرت باقر ـ صلوات اللّه عليه ـ فرمود: «اى جابر، به خدا سوگند، كه ايشان امامان گروه ظالمان و شيعيان ايشانند».
