۹۷۵.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن محبوب، از عبدالعزيز عبدى، از عبداللّه بن ابى يعفور كه گفت:به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: من با مردم آميزش و معاشرت مى كنم، و تعجب من بسيار مى شود از گروهى چند كه شما را دوست نمى دارند، و فلانى و فلانى را دوست مى دارند، و ايشان را امانت و راستگويى و وفاست، و گروهى چند كه شما را دوست مى دارند، ايشان را اين امانت و وفا و راستگويى نيست. راوى مى گويد كه: حضرت صادق عليه السلام درست نشست و رو به من آورد مانند كسى كه خشمناك باشد، و فرمود كه: «هر كه خدا را عبادت كند با دوستى امام جورى كه از جانب خدا نيست، دين ندارد. و هر كه ديندارى كند با دوستى امام عادلى كه از جانب خدا باشد، عتابى بر او نيست». عرض كردم كه: گروهى كه دوستى امام جور دارند دين ندارند و جماعتى كه دوستى امام عادل دارند، عتاب ندارند؟
فرمود: «آرى، آن گروه دين ندارند، و اين گروه عتاب ندارند». بعد از آن فرمود كه: «آيا گوش نمى دهى به فرموده خداى عزّوجلّ: «اللّهُ وَلِيُّ الَّذينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إلَى النُّورِ» » و حضرت فرمود: «يعنى: خدا مؤمنان را بيرون مى برد از تاريكى هاى گناهان به سوى نور توبه و آمرزش، به جهت دوستى ايشان با هر امام عادلى كه از جانب خداى عزّوجلّ باشد . و فرموده است كه: «وَ الَّذينَ كَفَرُوا أوْلِياؤُهُمُ الطّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إلَى الظُّلُماتِ» » و فرمود كه: «جز اين نيست كه به اين، قصد فرموده كه ايشان بر نور اسلام بودند، و چون دوستى كردند با هر امام جورى كه از جانب خدا نيست، به سبب دوستى ايشان، با او بيرون رفتند از نور اسلام به سوى تاريكى هاى كفر، و به اين علت، خدا آتش جهنم را از براى ايشان واجب گردانيد با كافران، «[ف]اُولئِكَ أصْحابُ النّارِ هُمْ فيها خالِدُونَ»۱ ». (اين اقتباس است از آيه و آيه، نيست؛ زيرا كه آيه، فا ندارد).
۹۷۶.و از او، از هشام بن سالم، از حبيب سَجِستانى، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه فرمود:«خداى تبارك و تعالى فرموده كه: هر آينه عذاب مى كنم هر رعيتى را در اسلام كه ديندارى كرده باشد به دوستى هر امام جورى كه از جانب خدا نباشد؛ هر چند كه آن رعيت در اعمال خويش نيكوكار و پاكيزه باشد، و هر آينه عفو مى كنم از هر رعيتى در اسلام كه ديندارى نموده باشد، به دوستى هر امام عادلى كه از جانب خدا باشد؛ هر چند كه آن رعيت فى نفسه ستم كار و بدكردار باشد».
