91. باب در بيان حالت هاى ائمه عليهم السلام در سال
۹۹۵.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن محبوب، از هشام بن سالم، از يَزيد كُناسى كه گفت: سؤال كردم از امام محمد باقر عليه السلام كه: آيا عيسى بن مريم در هنگامى كه سخن گفت در گهواره (يا در دامن مادرش كه به منزله گهواره است) حجت خدا بود بر اهل زمان خويش؟
فرمود كه:«عيسى در آن روز پيغمبر و حجتى بود از براى خدا، وليكن مُرسل نبود (كه خدا او را به سوى كسى فرستاده باشد). آيا گوش نمى دهى به قول عيسى در هنگامى كه گفت: «إِنِّى عَبْدُ اللَّهِ ءَاتَـنِىَ الْكِتَـبَ وَ جَعَلَنِى نَبِيًّا * وَ جَعَلَنِى مُبَارَكًا أَيْنَ مَا كُنتُ وَ أَوْصَـنِى بِالصَّلَوةِ وَ الزَّكَوةِ مَا دُمْتُ حَيًّا»۱ ».
راوى مى گويد كه: عرض كردم: پس عيسى در آن روز، حجتى بود از براى خدا بر زكريّا در اين حال، و آن حضرت در گهواره بود؟ حضرت فرمود كه: «عيسى در آن حال، علامتى بود براى مردمان كه به تدبر در آن، كمال قدرت خدا را در مى يافتند و رحمتى از جانب خدا براى مريم، در آن زمان كه سخن گفت و از جانب او، عبارت سازى و بيان نمود، و او را از ننگ تهمت بيرون آورد، و پيغمبر و حجت بود در آن حال بر هر كه سخن او را شنيد. بعد از آن خاموش شد و سخن نگفت تا دو سال از عمرش گذشت. و بعد از آن كه عيسى در دو سال خاموش شد، زكريا حجت خداى عزّوجلّ بود بر مردم. پس زكريا وفات كرد و پسرش يحيى كتاب خدا را كه عبارت است از تورات و حكمت (كه نبوت است و دانستن احكام تورات)، از او ميراث بُرد، و آن حضرت كودكى خُرد بود.
آيا گوش نمى دهى به قول خداى عزّوجلّ كه مى فرمايد: «يَـيَحْيَى خُذِ الْكِتَـبَ بِقُوَّةٍ وَ ءَاتَيْنَـهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا»۲ ، و چون عيسى به هفت سالگى رسيد، به پيغمبرى و رسالت تكلم نمود، در آن هنگام كه خداى تعالى به سوى او وحى فرمود. و عيسى حجت شد بر يحيى و بر همه مردمان. و چنين نيست اى ابو خالد، كه زمين يك روز بى حجتى از براى خدا بر مردمان باقى مانده باشد، از آن روزى كه خدا آدم عليه السلام را آفريد و او را در زمين ساكن گردانيد».
عرض كردم كه: فداى تو گردم، آيا على عليه السلام از جانب خدا و رسولش، حجت بود بر اين امت، در زمان حيات رسول خدا صلى الله عليه و آله ؟ فرمود: «آرى، در روى زمين كه او را براى مردمان به پاى داشت و او را نصب فرمود كه عَلَم و نشانه باشد از براى راه خدا، و مردم را به سوى ولايت او خواند، و ايشان را به فرمان بردارى او امر فرمود».
عرض كردم كه: اطاعت على عليه السلام در زمان حيات رسول خدا صلى الله عليه و آله و بعد از وفات او بر مردم، واجب بود؟ فرمود: «آرى، وليكن آن حضرت با وجود رسول خدا صلى الله عليه و آله ، سخن نگفت و اطاعت از براى رسول خدا صلى الله عليه و آله بر اُمّتش و بر على عليه السلام واجب بود، در زمان حيات رسول خدا صلى الله عليه و آله . و اطاعت از براى على عليه السلام بر همه مردمان واجب بود از جانب خدا و از جانب رسول آن جناب، بعد از وفات رسول خدا صلى الله عليه و آله ، و على عليه السلام صاحب حكم و حكمت و عالم بود».
1.مريم، ۳۰ ـ ۳۱. يعنى: به درستى كه من بنده خدايم. عطا فرموده به من كتاب خويش (را كه عبارت است از انجيل، يعنى: در ازل حكم فرموده كه انجيل را به من عطا فرمايد. و اكثر مفسران گفته اند در همان ساعت كه متولد شد، انجيل را تلاوت نمود) و مرا پيغمبر گردانيده و مرا پر نفع و با بركت ساخته در هر جا كه باشم و مرا وصيت و امر فرموده به نماز كردن و زكات دادن در مدتى كه زنده باشم. (مترجم)
2.مريم، ۱۲. يعنى: اى يحيى، فراگير كتاب تورات را به توانايى كه تو را بر فرا گرفتن آن داديم و داديم او را پيغمبرى در حالتى كه كودكى بود. مترجم
