۱۰۰۹.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد، از ابن محبوب، از ربيع بن محمد مُسْلى، از محمد بن مروان كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«به درستى كه امام، در شكم مادرش مى شنود و چون متولد شود، در ميانه شانه هاى او نوشته مى شود كه: «وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدْقًا وَعَدْلًا لَا مُبَدِّلَ لِكَلِمَـتِهِ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ» ، و چون امر امامت به او منتقل شود، خدا از براى او عمودى از نور قرار دهد كه به آن ببيند، هر چه را كه اهل هر شهرى مى كنند».
۱۰۱۰.حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از احمد بن محمد بن عبداللّه ، از ابن مسعود، از عبداللّه بن ابراهيم جعفرى روايت كرده است كه گفت: شنيدم از اسحاق بن جعفر كه مى گفت: شنيدم از پدرم، حضرت امام جعفر صادق عليه السلام ، كه مى فرمود:«اوصيا چون مادران ايشان به ايشان حامله شوند، سستى مانند غَش به ايشان رسد، و در تمام آن روز اگر روز باشد، و در همه آن شب اگر شب باشد، بر اين حال بماند (كه گويا در غَش است). پس مردى را در خواب ببيند كه او را مژده دهد به پسرى بردبار دانا، و به اين بشارت شاد شود.
بعد از آن، از خواب بيدار شود و از جانب راست خود، از كنار خانه آوازى بشنود كه كسى بگويد كه: حامله شدى به خوبى، و بازگشت تو به خوبى خواهد بود، و چيز خوبى را آوردى. بشارت باد تو را به پسرى بردبار دانا. و در بدن خود سبكى بيابد و بعد از آن، از پهلوها و شكم خويش ناخوشى نيابد، و چون نه ماه از حملش بگذرد، آواز سختى را در خانه بشنود، و صاحب آن را نببيند، و چون شبى كه در آن مى زايد، بيايد از براى او نورى در آن خانه ظاهر شود، آن را ببيند و غير از او، كسى آن را نبيند، مگر پدر امام و چون او را بزايد، بزايد او را نشسته، و به جهت امام چنان از هم باز شود كه امام چهار زانو بيرون آيد، و بعد از آن كه به زمين رسيد، گرد بنشيند و از قبله تجاوز نكند تا آن كه در برابر روى او باشد (يعنى: به هر طرف كه روى او باشد، به جانب قبله بگرداند).
پس، سه مرتبه عطسه كند و به انگشت خويش، اشاره به حمد خدا نمايد، و به زمين آيد ناف بريده و ختنه كرده، و دو دندان پيش او از بالا و پايين و همچنين دو دندان نيشتر و دندان هاى خنده او روئيده باشد (حاصل آن كه امام را در هنگام تولد، دوازده دندان باشد: رباعيات و انياب و ضواحك، و اما طواحن كه آن را دندان آسيا مى گويند و آن دوازده است، و چهار دندان نواجذ كه آن را دندان عقل مى گويند، بعد از آن بيرون مى آيد). و در پيش روى او نور زردى است مانند شمش طلا و در آن روز و در آن شب، چنان مى ماند كه نورى مانند طلا از دست هاى او روان مى شود و پيغمبران همچنين اند، چون متولد شوند، و جز اين نيست كه اوصيا چيزهاى نفيس اند از پيغمبران عليهم السلام ».
