۱۰۲۵.احمد بن مهران ـ رحمه اللّه ـ از عبدالعظيم حسنى، از على بن اسباط، از على بن عُقبه، از حَكَم بن ايمن، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از قول خداى عزّوجلّ:«الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ»۱تا آخر آيه (كه با ترجمه در اول كتاب گذشت). حضرت فرمود كه:«ايشان، آنانند كه براى آل محمد، تسليم مى كنند آنان كه چون حديث را بشنوند، در آن زياد نكنند و از آن كم نكنند و آن را بياورند چنانچه شنيده اند».
96. باب در بيان اين كه آنچه واجب است بر مردم، بعد از آن كه افعال و اعمال حجّ خود را به جا آورند، آن است كه به خدمت امام آيند و او را از مسائل دين خويش سؤال كنند، و ولايت و دوستى خويش را به ايشان يا به هر يك از ائمه اعلام كنند
۱۰۲۶.على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از ابن اُذينه، از فُضيل، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه گفت: حضرت به جانب مردم نظر كرد كه در دور خانه كعبه طواف مى كردند، فرمود كه:«در زمان جاهليت هم چنين طواف مى كردند. جز اين نيست كه مأمور شده اند به اين كه به دور آن طواف كنند، پس كوچ كنند و بيايند به سوى ما و ولايت و دوستى خود را به ما اعلام كنند و بر ما عرض يارى و هوادارى نمايند». پس اين آيه را خواند كه: «فَاجْعَلْ أَفْـئدَةً مِّنَ النَّاسِ تَهْوِى إِلَيْهِمْ»۲ (و در قرآن فاجعل با فا است)، يعنى: «پس بگردان دل هاى چند از مردمان را كه به كشش محبت بشتابند و ميل كنند به سوى ايشان (يعنى: ائمه كه ذريه ابراهيم عليه السلام اند) از غايت شوق».
۱۰۲۷.حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از على بن اسباط، از داود بن نعمان، از ابو عبيده روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام در حالى كه مردم را در مكّه ديد، و ديد آنچه را كه مى كردند كه فرمود:«اين كردار، چون كردار جاهليت است. به خدا سوگند، كه به اين مأمور نشده اند، و مأمور نشده اند، مگر اين كه مناسك حج بگذارند (از سر تراشيدن و ناخن گرفتن و غير آن از اعمال حج)، و بايد كه به نذرهاى خود وفا كنند (يعنى: به آنچه نذر كرده باشند، از حج و غير آن از طاعت كه در اين ايام در مكه به جا مى آورند)، بعد از آن، به ما بگذرند و ما را به ولايت خويش خبر دهند و بر ما يارى و هوادارى كنند».
