۱۰۳۵.احمد بن ادريس و محمد بن يحيى، از حسن بن على كوفى، از ابن فضّال، از بعضى از اصحاب ما، از سعد إسكاف روايت كرده اند كه گفت:بر درِ خانه امام محمد باقر عليه السلام آمدم و مى خواستم كه رخصت بگيرم تا بر آن حضرت داخل شوم، ديدم كه پالان هاى شتر بر درِ خانه در پهلوى يكديگر گذاشته، ناگاه بسيار آوازها بلند شد. بعد از آن، گروهى بيرون آمدند كه عمامه ها بر سر بسته بودند، و شباهت به طائفه هندى داشتند.
راوى مى گويد كه: بر حضرت باقر عليه السلام داخل شدم و عرض كردم كه: فداى تو گردم، امروز رخصت تو در باب دخول من، طول كشيد و جماعتى را ديدم كه به سوى من بيرون آمدند و عمامه ها بر سر بسته بودند، و من ايشان را نمى شناختم و نديده بودم. فرمود كه: «اى سعد، آيا مى دانى كه آن گروه چه طائفه بودند؟» عرض كردم: نه. فرمود كه: «ايشان برادران شمايند از جنّ كه به نزد ما مى آيند و ما را از حلال و حرام و مسائل دين خويش سؤال مى نمايند».
۱۰۳۶.محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از ابراهيم بن ابى البِلاد، از سَدير صيرفى روايت كرده است كه گفت:حضرت امام محمد باقر عليه السلام در مدينه خدمتى چند كه داشت، به من رجوع فرمود و مرا در باب آنها امر و سفارش نمود. بعد از آن، از مدينه بيرون آمدم و در هنگامى كه در ميان شاهراه روحاء ۱ بر ناقه خود سوار بودم، ناگاه ديدم كه انسانى جامه خود را حركت مى دهد.
سَدير مى گويد كه: پس به جانب او ميل نمودم و گمان كردم كه او تشنه است. مَطهره ۲ خود را به او دادم. گفت: مرا احتياجى به آن نيست، و نامه اى به من داد كه گِلى كه به آن نامه مهر شده بود، هنوز تر بود. چون به مُهر آن نظر كردم، ديدم كه مُهر امام محمد باقر عليه السلام بود. گفتم: در چه وقت از صاحب اين نامه جدا شدى (يا در خدمت او بودى)؟ گفت: در همين ساعت؛ و ديدم كه در نامه چيزى چند بود كه مرا به آنها امر فرموده بود. پس نگاه كردم، ديدم كه كسى در نزد من نيست. بعد از آن كه حضرت تشريف آورد و به خدمتش رسيدم، عرض كردم كه: فداى تو گردم، مردى نامه تو را به نزد من آورد و گِل آن هنوز تر بود. فرمود كه: «اى سدير، به درستى كه ما را خدمت كارى چندند از جن، و چون خواهيم كه امرى به زودى صورت يابد، ايشان را مى فرستيم» .
و در روايت ديگر، چنين است كه: «ما را پيروانى چند از جن هست؛ چنانچه ما را پيروانى چند از انس مى باشند و چون امرى را اراده كنيم، ايشان را مى فرستيم».
