۱۰۵۶.محمد بن يحيى و غير او، از محمد بن احمد، از بعضى از اصحاب ما روايت كرده اند كه گفت: عريضه اى به خدمت امام على نقى عليه السلام صاحب شهر عسكر (يعنى: سرّ من رأى) نوشتم به اين مضمون كه فداى تو گردم، چيست معنى قول امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود:«حديث شما را بر نمى دارد هيچ فرشته مقرّب، و نه پيغمبر مرسل، و نه مؤمنى كه خدا دل او را از براى ايمان آزموده باشد»؟ جواب آن حضرت آمد كه: «جز اين نيست كه معنى قول حضرت صادق عليه السلام (يعنى: آنچه فرموده كه هيچ فرشته و پيغمبر و مؤمنى آن را برنمى دارد) آن است كه فرشته، آن را بر نمى دارد تا بيرون آورد آن را به سوى فرشته اى غير از خود، و پيغمبر آن را بر نمى دارد، تا بيرون آورد آن را به سوى پيغمبرى غير از خود، و مؤمن آن را بر نمى دارد، تا بيرون آورد به سوى مؤمنى غير از خود. و اينك معنى قول جدّ من است» (و حاصل سؤال و جواب اين است كه سائل سؤال نمود كه: اين حديث، با احاديث پيش نمى سازد، و حضرت جواب فرمود كه: برداشتن در اين حديث، به معنى تصديق و فهميدن آن نيست؛ چنانچه در احاديث پيش چنين است، بلكه به معنى نگاه داشتن و ظاهر نكردن است).
۱۰۵۷.احمد بن محمد، از محمد بن حسين، از منصور بن عباس، از صفوان بن يحيى، از عبداللّه بن مُسكان، از محمد بن عبد الخالق و ابو بصير روايت كرده است كه ابو بصير گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه:«اى ابا محمد، به خدا سوگند، كه در نزد ما است سِرّى از اسرار خدا و علمى از علوم خدا، كه هيچ فرشته مقرّب و پيغمبر مرسل، و مؤمنى كه خدا دل او را از براى ايمان آزموده، نمى تواند كه آن را بردارد. و به خدا سوگند، كه خدا غير از ما كسى را به آن تكليف ننموده، و غير از ما كسى را به آن طلب بندگى نفرموده، و به درستى كه در نزد ما است سرّى از اسرار خدا و علمى از علوم خدا كه خدا ما را برسانيدن آن، امر فرموده. پس خواستيم كه از جانب خداى عزّوجلّ برسانيم آنچه را كه به رسانيدن آن مأمور بوديم و براى آن، موضع و اهلى را نيافتيم، و نيافتيم بردارندگانى كه آن را بردارند تا آن كه خدا از براى اين امر، گروهى چند را آفريد كه آفريده شدند از سرشتى كه محمد و آل و ذرّيّه او عليهم السلام از آن آفريده شدند، و از نورى كه خدا محمد و ذرّيّه او را از آن آفريد، و ايشان را ساخت به زيادتى صنعت رحمت خويش، كه محمد و ذرّيّه او عليهم السلام را از آن ساخت. پس ما از جانب خدا رسانيديم آنچه را كه مأمور به رسانيدن آن بوديم، و ايشان آن را قبول كردند، و اين بار گران را برداشتند.
بعد از آن، همين امر از جانب ما به ايشان رسيد و آن را قبول كردند و برداشتند و آوازه ما به ايشان رسيد و دل هاى ايشان به سوى معرفت ما و حديث ما مائل شد. پس، اگر نه آن بود كه ايشان از آن آفريده شده اند، همچنين نمى بودند. نه، به خدا سوگند كه آن را بر نمى داشتند».
بعد از آن، فرمود كه: «خدا گروهى چند را از براى جهنم و آتش آفريد كه عاقبت بايد به جهنّم روند و به آتش آن بسوزند، و ما را امر فرمود كه به ايشان برسانيم، چنانچه به ايشان رسانيديم. و از آن، گرفتگى به هم رسانيدند و دل هاى ايشان رميد و آن را بر ما رد كردند و بر نداشتند و به آن تكذيب نمودند، و گفتند كه: گوينده آن ساحرى است به غايت دروغ گو، پس خدا بر دل هاى ايشان مهر گذاشت، و آن را از ياد ايشان برد.
بعد از آن، خدا زبان ايشان را به بعضى از سخنان حق جارى و گويا گردانيد، پس ايشان به آن نطق مى كنند، و دل هاى ايشان آن را نمى شناسد و انكار دارد، تا آن كه همين باعث دفع ضرر از دوستان خدا و اهل طاعت او باشد. و اگر اين تدبير نبود، خدا در زمين خود معبود نمى شد (و كسى او را نمى پرستيد). پس ما را امر فرمود كه دست از ايشان برداريم و بپوشيم و كتمان كنيم. پس كتمان كنيد از آن كه خدا امر فرموده به دست برداشتن از او، و بپوشيد از آن كه خدا به پوشيدن و كتمان از او امر فرموده».
راوى مى گويد كه: پس حضرت دست به دعا برداشت و گريست و عرض كرد كه: «بار خدايا، به درستى كه اين گروه شيعيان، گروهى اند به غايت اندك؛ پس زندگانى ايشان را چون زندگانى ما و مردن ايشان را چون مردن ما گردان. و يكى از دشمنان خود را بر ايشان مسلط مگردان كه به سبب ايشان، ما را اندوهناك گردانى، و در مصيبت ايشان ما را به درد آورى؛ زيرا كه تو اگر به سبب ايشان ما را به درد آورى، هرگز در زمين خود پرستيده نخواهى شد. و خدا رحمت فرستد بر آقاى ما محمد و آل او، و درود فرستد، درود فرستادنى به غايت».
