۱۱۵۱.احمد ، از عبدالعظيم، از محمد بن فضيل، از ابو حمزه، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«جبرئيل عليه السلام اين آيه را همچنين فرود آورد كه: «فَأَبَى أَكْثَرُ النَّاسِ» بولاية علي «إِلَا كُفُورًا»۱ ، يعنى: پس سرباز زدند بيشتر مردمان [به ولايت على ]و نخواستند، مگر ناسپاسى كردن را كه آن انكار حق است». و فرمود كه: «جبرئيل اين آيه را همچنين فرود آورد كه: «وَقُلِ الْحَقُّ مِن رَّبِّكُمْ» فى ولاية على «فَمَن شَآءَ فَلْيُؤْمِن وَ مَن شَآءَ فَلْيَكْفُرْ إِنَّـآ أَعْتَدْنَا لِلظَّــلِمِينَ» آل محمد «نارَاً»۲ ، يعنى: و بگو كه: قول درست و سخن راست از جانب پروردگار شماست [در باب ولايت على عليه السلام ]. پس هر كه خواهد گرويدن به وى، پس بايد كه بگرود، و هر كه خواهد نگرويدن را، پس بايد كه نگرود (اين امر بر سبيل تهديد است). به درستى كه ما آماده كرده ايم از براى ستم كاران [بر آل محمد]، آتشى» (را كه سرا پرده آن، دور ايشان را گرفته است).
۱۱۵۲.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد، از محمد بن اسماعيل، از محمد بن فُضيل، از امام موسى كاظم عليه السلام در قول خداى تعالى:«وَ أَنَّ الْمَسَـجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُواْ مَعَ اللَّهِ أَحَدًا»۳، كه آن حضرت فرمود كه:«ايشان اوصياى پيغمبرند». و ترجمه آيه اين است كه: «و ديگر وحى شده به سوى من، يا و به جهت آن كه مسجدها براى خدا و خاصّ اوست، پس مخوانيد در آنها با خدا يكى را» (يعنى: غير او را در آنها پرستش مكنيد).
۱۱۵۳.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن محبوب، از احول، از سلّام بن مستنير، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است در قول خدا:«قُلْ هَـذِهِ سَبِيلِى أَدْعُواْ إِلَى اللَّهِ عَلَى بَصِيرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِى»۴، كه فرمود:«مراد از آن، رسول خدا صلى الله عليه و آله و امير المؤمنين و اوصياى بعد از ايشانند عليهم السلام ».
