۱۱۵۸.حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از محمد بن اُورَمه ، از على بن حسّان، از عبدالرحمان بن كثير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است در قول خدا:«وَ هُدُواْ إِلَى الطَّيِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَ هُدُواْ إِلَى صِرَ طِ الْحَمِيدِ»۱، يعنى:«و راه نموده شدند به چيزى پاكيزه از گفتار، و راه نموده شدند به راه خداوند ستوده كه مستحق حمد است»، كه آن حضرت فرمود: «مراد از اين ره نموده شدگان، حمزه و جعفر و عبيده و سلمان و ابوذر و مقداد بن اسود و عمّارند كه راه نموده شدند به امير المؤمنين عليه السلام ».
و در قول آن جناب: «حَبَّبَ إِلَيْكُمُ الْاءِيمَـنَ وَ زَيَّنَهُ فِى قُلُوبِكُمْ»۲ ، كه ترجمه آن اين است كه: «خدا دوست گردانيد به سوى شما ايمان را و آن را راست در دل هاى شما» فرمود كه: «مقصود، امير المؤمنين عليه السلام است». «وَكَرَّهَ إِلَيْكُمُ الْكُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْيَانَ»۳ ، يعنى: «و مكروه گردانيد و دشمن ساخت به سوى شما كفر و پوشيدن حق و فسوق و بيرون رفتن از فرمان خدا و عصيان و نافرمانى از روى عناد و طغيان را». و حضرت فرمود كه: «مقصود، اول و دويم و سيم اند» (يعنى: ...).
۱۱۵۹.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابن محبوب، از جميل بن صالح، از ابو عبيده روايت كرده است كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام را سؤال كردم از قول خداى تعالى:«ائْتُونِى بِكِتَـبٍ مِّن قَبْلِ هَـذَآ أَوْ أَثَـرَةٍ مِّنْ عِلْمٍ إِن كُنتُمْ صَـدِقِينَ»۴، فرمود كه:«از كتاب، تورات و انجيل را قصد فرموده و به بقيه از علم، علم اوصياى پيغمبران را عليهم السلام اراده نموده».
۱۱۶۰.حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از آن كه او را خبر داده، از على بن جعفر روايت كرده است كه گفت: شنيدم از حضرت امام موسى عليه السلام كه مى فرمود:«چون رسول خدا صلى الله عليه و آله در خواب ديد كه تَيمْ و عَدى (... ) و بنى اميه بر منبر او بالا مى روند، آن را قبيح و شنيع شمرد، پس خداى تبارك و تعالى قرآنى را فرو فرستاد كه اندوهناك به آن تسلى مى يابد و آن اين است كه: «وَ إِذْ قُلْنَا لِلْمَلَـئِكَةِ اسْجُدُواْ لِأَدَمَ فَسَجَدُواْ إِلآَّ إِبْلِيسَ»۵ ، يعنى: «و ياد كن وقتى را كه گفتيم به فرشتگان كه سجده كنيد براى آدم، پس سجده كردند مگر شيطان كه سرباز زد». بعد از آن به سوى آن حضرت وحى فرمود كه: يا محمد، من امر كردم و اطاعت نشدم، پس تو جزع مكن، چون امر كنى و اطاعت نشوى در باب وصىّ خود».