۷۷۸.كلينى ـ رضى اللّه عنه ـ فرموده كه: در نسخه صفوانى چنين است كه: احمد بن محمد، از على بن حكم، از سيف ، از ابوبكر، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه:«على عليه السلام در هنگامى كه اراده فرمود كه به سوى كوفه رود، كتاب هايى كه در نزد آن حضرت بود، و وصيّت نامه را به امّ سلمه سپرد. و چون امام حسن عليه السلام از كوفه برگشت، امّ سلمه آنها را به وى تسليم نمود».
۷۷۹.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از حمّاد بن عيسى، از عمرو بن شمر، از جابر، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود:«امير المؤمنين عليه السلام امام حسن را وصىّ خود گردانيد، و امام حسين و محمد بن حنفيه و جميع فرزندان و سركرده هاى شيعه و اهل بيت خود را بر وصيّتش شاهد گرفت، و كتاب [و] سلاح را تسليم او نمود. پس به پسر خود امام حسن عليه السلام فرمود كه:
اى فرزند دلبند من، رسول خدا صلى الله عليه و آله مرا امر فرمود كه تو را وصىّ خود گردانم، و كتاب ها و سلاحى را كه نزد من است به تو تسليم نمايم؛ چنانچه رسول خدا صلى الله عليه و آله مرا وصىّ خود گردانيد، و كتاب ها و سلاحى را كه نزد او بود به من تسليم فرمود، و مرا امر فرمود كه تو را امر كنم كه چون تو را مرگ در رسد، اين را به برادرت حسين عليه السلام تسليم نمايى. پس رو به پسرش امام حسين عليه السلام آورد و فرمود كه: رسول خدا صلى الله عليه و آله تو را امر فرموده كه اين را به پسرت، همين كه در اينجا است، تسليم نمايى .
بعد از آن، دست فرزندِ فرزند خويش، حضرت على بن الحسين را گرفت و به على بن الحسين عليه السلام فرمود كه: اى فرزند عزيز من، رسول خدا تو را امر فرموده كه اين را به پسرت محمد بن على تسليم نمايى، و او را از جانب رسول خدا و از من سلام برسان . پس رو كرد به پسرش حضرت امام حسن و فرمود كه: اى فرزند گرامى من، تويى صاحب امر امامت و خلافت و صاحب اختيار خون من، اگر عفو كنى اختيار با تو است، و اگر بكشى او را، يك ضربت به يك ضربت كه به من زده (يا يك ضربت به جاى يك ضربت است) و گناه كار مشو».
(يعنى: در اين باب، كارى مكن كه گناه باشد؛ مانند آن كه ملعون را مثله كنى (كه دست و پا و گوش و بينى و اعضاى او را ببرى، و جدا سازى) و به آتش بسوزانى، يا غير كشنده مرا بكشى، چنانچه دأب عرب بود كه قبيله اى را به جاى يك نفر مى كشتند. و نهى به جهت تعليم امت است؛ زيرا كه امام حسن عليه السلام فعل خلاف اولى را را به عمل نمى آورد، تا به مكروه چه رسد. پس چگونه مرتكب حرام مى گردد؟ و هر كه از اين كلام، غير ازاين معنى كه مذكور شد، بفهمد، درست نفهميده).
