۱۲۱۳.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن ابى عمير، از جميل بن درّاج، از زرارة بن اعين، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«عبدالمطّلب، محشور مى شود تنها در روز قيامت، در حالى كه نشانه و علامت پيغمبران و هيبت و مهابت پادشاهان در او ظاهر و هويدا است».

۱۲۱۴.على بن ابراهيم، از پدرش، از عبداللّه بن عبدالرّحمان اصّم، از هيثم بن واقد، از مُقَرّن، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«به درستى كه عبدالمطّلب، اوّل كسى بود كه به بدا قائل و معتقد شد، و در روز قيامت مبعوث مى شود يك گروه (يعنى: جامع كمالات و فضايلى چند كه يافت نشود مگر در اشخاص بسيار كه هر خصلت نيكى كه در گروهى باشد به طريق تفرّق و انتشار در او جمع باشد. آنچه خوبان همه دارند تو تنها دارى). و بر اوست زيبايى و زينت پادشاهان و نشانه پيغمبران».

۱۲۱۵.بعضى از اصحاب ما روايت كرده است، از ابن جمهور، از پدرش، از ابن محبوب، از ابن رئاب، از عبدالرّحمان بن حجّاج؛ و از محمد بن سنان، از مفضّل بن عمر هر دو از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود:«عبدالمطّلب در روز قيامت برانگيخته مى شود يك گروه، كه بر اوست زينت پادشاهان و علامت پيغمبران» (و اين مرتبه و جاه به جهت آن است كه او، اوّل كسى است كه به بدا قائل شد).
و فرمود كه: «عبدالمطّلب رسول خدا را با ساربانان خويش فرستاده بود در طلب و جمع آورى شتران خويش كه پراكنده شده بودند و در صحرا گريخته بودند، پس آنها را جمع آورى فرمود و به اين سبب طول كشيد، و وقت آمدنش در نزد عبدالمطّلب گذشت. عبدالمطّلب آمد و حلقه درِ خانه كعبه را گرفت و شروع كرد كه مى گفت: اى پروردگار من، آيا آل و خاصّه خود را هلاك مى گردانى؟ اگر چنين كنى امرى از براى تو ظاهر شده و در رأيت بدا به هم رسيده. پس رسول خدا صلى الله عليه و آله آمد و شتران را آورد و عبدالمطّلب در هر كوچه و در هر محلّه، يا در هر راه و درّه اى كسى را در جستجوى آن حضرت فرستاده بود، و شروع كرد به آواز كردن و فرياد مى كرد و مى گفت: اى پروردگار من، آيا آل و خاصّه خود را هلاك مى گردانى؟ اگر چنين كنى، امرى از براى تو ظاهر شده و در رأيت بدا به هم رسيده.
و چون رسول خدا صلى الله عليه و آله را ديد، او را گرفت و بوسيد و گفت: اى فرزند عزيز من، بعد از اين تو را در پى هيچ كار نمى فرستم؛ زيرا كه مى ترسم با تو مكر و حيله شود و كشته گردى».

۱۲۱۳.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ جَمِيلِ بْنِ دَرَّاجٍ ، عَنْ زُرَارَةَ بْنِ أَعْيَنَ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«يُحْشَرُ عَبْدُ الْمُطَّلِبِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أُمَّةً وَحْدَهُ ، عَلَيْهِ سِيمَاءُ الْأَنْبِيَاءِ وَ هَيْبَةُ الْمُلُوكِ» .

۱۲۱۴.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمنِ الْأَصَمِّ ، عَنِ الْهَيْثَمِ بْنِ وَاقِدٍ ، عَنْ مُقَرِّنٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«إِنَّ عَبْدَ الْمُطَّلِبِ أَوَّلُ مَنْ قَالَ بِالْبَدَاءِ ، يُبْعَثُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أُمَّةً وَحْدَهُ ، عَلَيْهِ بَهَاءُ الْمُلُوكِ وَ سِيمَاءُ الْأَنْبِيَاءِ» .

۱۲۱۵.بَعْضُ أَصْحَابِنَا ، عَنِ ابْنِ جُمْهُورٍ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ ، عَنِ ابْنِ رِئَابٍ ، عَنْ عَبْدِ الرَّحْمنِ بْنِ الْحَجَّاجِ ؛ وَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ جَمِيعاً ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«يُبْعَثُ عَبْدُ الْمُطَّلِبِ أُمَّةً وَحْدَهُ ، عَلَيْهِ بَهَاءُ الْمُلُوكِ وَ سِيمَاءُ الْأَنْبِيَاءِ ، وَ ذلِكَ أَنَّهُ أَوَّلُ مَنْ قَالَ بِالْبَدَاءِ».
قَالَ : «وَ كَانَ عَبْدُ الْمُطَّلِبِ أَرْسَلَ رَسُولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله إِلى رُعَاتِهِ فِي إِبِلٍ قَدْ نَدَّتْ لَهُ ، فَجَمَعَهَا ، فَأَبْطَأَ عَلَيْهِ ، فَأَخَذَ بِحَلْقَةِ بَابِ الْكَعْبَةِ ، وَ جَعَلَ يَقُولُ : يَا رَبِّ أَ تُهْلِكُ آلَكَ ؟ إِنْ تَفْعَلْ ، فَأَمْرٌ مَا بَدَا لَكَ ، فَجَاءَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله بِالْاءِبِلِ وَ قَدْ وَجَّهَ عَبْدُ الْمُطَّلِبِ فِي كُلِّ طَرِيقٍ وَ فِي كُلِّ شِعْبٍ فِي طَلَبِهِ ، وَ جَعَلَ يَصِيحُ : يَا رَبِّ ، أَ تُهْلِكُ آلَكَ ؟ إِنْ تَفْعَلْ فَأَمْرٌ مَا بَدَا لَكَ ، وَ لَمَّا رَأى رَسُولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله ، أَخَذَهُ فَقَبَّلَهُ ، وَ قَالَ : يَا بُنَيَّ ، لَا وَجَّهْتُكَ بَعْدَ هذَا فِي شَيْءٍ ؛ فَإِنِّي أَخَافُ أَنْ تُغْتَالَ فَتُقْتَلَ» .