۱۲۲۴.محمد بن يحيى، از احمد و عبداللّه پسران محمد بن عيسى، از پدرانشان، از عبداللّه بن مغيره، از اسماعيل بن ابى زياد، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«ابوطالب به حساب جمل ايمان آورد، و به دست خود شصت و سه را عقد نمود» (يعنى: با انگشت شهادت خويش اشاره نمود و انگشت كوچك و انگشت بعد از آن را گرفت، و انگشت بزرگ را بر بالاى انگشت ميان گذاشت و اين به حساب انگشتان، نشانه شصت و سه است. و مقصود از آن، چنانچه ابوالقاسم حسين بن روح كه از سفرا و نوّاب حضرت صاحب الزّمان و خليفة الرّحمان است، گفته اله احدٌ جوادٌ است؛ زيرا كه سه الف، سه است، و لام سى، و ها پنج، و حا هشت، و دو دال هر يك چهار، و جيم سه، و واو شش، و مجموع اين، شصت و سه مى شود. و بعضى گمان كرده اند كه اين، اشاره است به شماره لا كه اشاره است به نفى خدايان، و شماره اِلا كه اشاره است به اثبات خدايى از براى جناب اقدس الهى در قول لا اله اِلا اللّه ؛ چه مقصود از اين كلمه طيّبه، نفى و اثبات است و آن، مفاد لا و الا است و لا و الا، شصت و سه است).
۱۲۲۵.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابن فضّال، از حسين بن عُلوان كلبى، از على بن حَزَوَّر غَنَوى، از اصبغ بن نُباته حنظلى روايت كرده است كه گفت: امير المؤمنين عليه السلام را ديدم در روزى كه فتح بصره فرمود و بر استر رسول خدا صلى الله عليه و آله سوار بود، بعد از آن، فرمود كه:«اى گروه مردمان، آيا نمى خواهيد كه شما را خبر دهم به بهترين خلائق در روزى كه خدا ايشان را جمع مى فرمايد؟» پس ابو ايّوب انصارى برخاست به سوى آن حضرت و عرض كرد: بلى يا امير المؤمنين، ما را حديث كن؛ زيرا كه تو گاهى حاضرى و گاهى غائب، و هميشه در خدمت تو نيستيم كه آنچه خواهيم از تو بپرسيم (و مى تواند كه معنى اين باشد كه: تو حاضر و غائب بودى و احوال هر كسى را بهتر مى دانى).
حضرت فرمود كه: «بهترين خلائق در روزى كه خدا ايشان را جمع مى كند، هفت كس از فرزندان عبدالمطّلب اند كه كسى فضل ايشان را انكار نمى كند، مگر كافر و دانسته به آن جحود نمى ورزد، مگر آن كه دانسته حقّ را انكار نمايد».
پس عمّار بن ياسر ـ رحمه اللّه ـ برخاست و عرض كرد كه: يا امير المؤمنين، ايشان را براى ما نام ببر تا ايشان را بشناسيم. فرمود كه: «بهترين خلائق در روزى كه خدا ايشان را جمع مى فرمايد، رسولانند و بهترين رسولان، محمد صلى الله عليه و آله است، و بهترين هر امّتى بعد از پيغمبر ايشان، وصىّ پيغمبر ايشان است تا پيغمبر ديگر او را دريابد، و بهترين اوصيا، وصىّ محمد صلى الله عليه و آله است، و بهترين خلائق بعد از اوصيا، شهيدانند، و بهترين شهيدان، حمزة بن عبدالمطّلب است و جعفر بن ابى طالب كه او را دو بال است به خون رنگ شده، و به آن بال ها در بهشت پرواز مى كند و كسى از اين امّت غير از او دو بال به او عطا نشده، و اينك چيزى است كه خدا محمد را به آن گرامى داشته و او را تشريف داده و دو سبط و فرزندزاده پيغمبر، حسن و حسين اند و مهدى عليهم السلام كه خدا او را هر كه خواهد از ما اهل بيت قرار خواهد داد» .
پس، اين آيه را تلاوت فرمود: «وَ مَنْ يُطِعِ اللّهَ وَ الرَّسُولَ فَاُولئِكَ مَعَ الَّذينَ أنْعَمَ اللّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ وَ الصِّدّيقينَ وَ الشُّهَداءِ وَ الصّالِحينَ وَ حَسُنَ اُولئِكَ رَفيقا * ذلِكَ الْفَضْلُ مِنَ اللّهِ وَ كَفى بِاللّهِ عَليما»۱ (و در قرآن به جاى ورسوله ، والرّسول است. و نسخ كافى مختلف است، وليكن بيشتر چنان است كه نوشته شد). و ترجمه آيه اين است: «و هر كه فرمان برد خدا و رسول او را، پس آن گروه فرمان برداران در روز قيامت با آنانند كه خدا بر ايشان اِنعام فرموده از پيغمبران و به غايت راست گويان در گفتار و كردار و شهيدان و نيكوكاران و آن گروه نيكو باشند از روى ياران و همراهان آنچه مذكور شد محض فضل و كرامت است از جانب خدا و خدا كافى است كه دانا باشد».
