۱۲۵۷.محمد بن يحيى و احمد بن محمد، از محمد بن حسن، از قاسم نهدى، از اسماعيل بن مهران، از كُناسى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده اند كه گفت:«حضرت حسن بن على به جهت بعضى از عمره هاى خويش كه به جا آورد، از مدينه به سوى مكّه بيرون رفت، و مردى از فرزندان زبير با آن حضرت همراه بود كه به امامت آن حضرت اعتقاد داشت، پس در آب گاهى از اين آب گاه ها كه در بين راه است، فرود آمدند در زير درخت خرماى خشكى كه از تشنگى خشك شده بود، و از براى امام حسن در زير درخت خرمايى فرش شد، و در زير درخت خرماى ديگر، در برابر آن حضرت از براى زبيرى فرش شد».
راوى مى گويد كه: «زبيرى سر خود را بلند كرد و گفت كه: اگر در اين درخت، خرماى تازه اى مى بود، از آن مى خورديم. حضرت امام حسن عليه السلام فرمود كه: شايد تو خواهش خرماى تازه داشته باشى؟ زبيرى عرض كرد: آرى». راوى مى گويد كه: «حضرت دست خويش را به سوى آسمان بلند كرد و دعا نمود به سخنى كه من آن را نفهميدم، پس آن درخت خرما سبز شد و به حال خود برگشت و برگ بيرون آورد و خرماى ترى به بار آورد. شتردارى كه شتر را از او كرايه كرده بودند، گفت: به خدا سوگند كه اين سحر است».
راوى مى گويد كه: «حضرت امام حسن عليه السلام فرمود: واى بر تو، اين سحر نيست، وليكن دعاى پسر پيغمبر مستجاب است». راوى مى گويد كه: «پس بر آن درخت بالا رفتند و آنچه در آن بود همه را چيدند و ايشان را كفايت كرد».
۱۲۵۸.احمد بن محمد و محمد بن يحيى، از محمد بن حسن، از يعقوب بن يزيد، از ابن ابى عُمير، از مردان خويش كه راوى حديث است، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده اند كه فرمود:«حضرت امام حسن عليه السلام فرمود كه: خدا را دو شهر هست: يكى از آنها در مشرق، و ديگرى در مغرب كه بر دور آنها حصارى است از آهن، و بر هر يك از آن دو حصار، هزار هزار دروازه است و در آن شهر، هفتاد هزار هزار لغت است كه هر صاحب لغتى، به خلاف لغت صاحب آن سخن مى گويد و من همه آن لغت ها را مى دانم، و در آن دو شهر و آنچه در ميانه آنها و آنچه بر بالاى آنهاست، امام و حجّتى غير از من و غير از برادرم حضرت امام حسين نيست».
۱۲۵۹.حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از احمد بن محمد، از محمد بن على بن نعمان، از صندل، از ابو اُسامه از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«حسن بن على عليه السلام در سالى پياده از مدينه به سوى مكّه بيرون رفت، و در عرض راه، پاهاى آن حضرت ورم كرد. بعضى از غلامان آن حضرت به عرض آن حضرت رسانيد كه اگر سوار شوى، اين ورم و آماس از تو ساكن گردد. حضرت فرمود كه: چنين نيست و سوار نخواهم شد، و چون به اين منزلى كه در پيش داريم برسيم، سياهى رو به تو خواهد آمد و با او روغنى هست، آن را از او بخر و با او در باب قيمت آن مبصّرى ۱ مكن، و آنچه مى گويد به او بده.
غلام آن حضرت عرض كرد كه: پدر و مادرم فداى تو باد، هرگز در اينجا به منزلى نيامده ايم كه در آن كسى باشد كه اين دوا را بفروشد. حضرت فرمود: بلى، آن سياه در پيش روى تو خواهد بود، به منزل نرسيده. پس يك ميل راه رفتند، غلام ديد كه آن سياه پيدا شد. حضرت امام حسن عليه السلام به غلام خود فرمود كه: به اين مرد نزديك شو و روغن را از او بگير و قيمت را به او بده. چون غلام رفت و روغن را طلب كرد، آن سياه گفت كه: اى غلام، اين روغن را از براى كه مى خواهى؟ گفت: از براى حسن بن على. سياه گفت: مرا به خدمت آن حضرت ببر.
پس غلام رفت و او را بر حضرت داخل كرد. سياه به حضرت عرض كرد كه: پدر و مادرم فداى تو باد، ندانستم كه تو به اين روغن احتياج دارى (يا تو را چنان نمى دانم كه به اين روغن احتياج داشته باشى و اوّل به حسب لفظ اقرب است و دويم به حسب معنى). بعد از آن گفت: آيا چنان مى دانى كه به تو نفعى دهد و من البتّه قيمت آن را نمى گيرم. جز اين نيست كه من غلام توأم، وليكن دعا كن كه خدا مرا پسرى درست اندام، بى عيب روزى كند؛ كه شما اهل بيت را دوست دارد؛ چرا كه من زن خود را در منزل وا گذاشتم در حالتى كه درد زاييدن به او رسيده بود.
حضرت فرمود كه: برو به منزل خويش كه خدا تو را پسرى درست اندام بى عيب بخشيده و آن پسر از شيعيان ماست».
