۱۲۶۳.محمد بن يحيى، از على بن اسماعيل، از محمد بن عمرو زيّات، از مردى از اصحاب ما، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«جبرئيل عليه السلام بر محمد صلى الله عليه و آله فرود آمد و به آن حضرت عرض كرد كه: يا محمد، خدا تو را بشارت مى دهد به فرزندى كه متولّد مى شود از حضرت فاطمه كه امّت تو بعد از تو، او را بكشند. فرمود كه: اى جبرئيل، و سلام بر پروردگار من، مرا حاجتى نيست در فرزندى كه متولّد شود از فاطمه، كه امّت من بعد از من او را بكشند. پس جبرئيل عليه السلام به آسمان بالا رفت، بعد از آن فرود آمد و مثل آنچه به آن حضرت عرض كرده بود، عرض نمود.
پيغمبر به جبرئيل فرمود كه: اى جبرئيل، و سلام بر پروردگار من، مرا حاجتى نيست در فرزندى كه متولّد شود از فاطمه، كه امّت من بعد از من او را بكشند. پس جبرئيل عليه السلام به سوى آسمان بالا رفت، بعد از آن فرود آمد و عرض كرد كه: يا محمد، پروردگارت تو را سلام مى رساند و تو را بشارت مى دهد به اين كه امامت و ولايت و وصايت را در فرزندان او قرار خواهد داد.
پيغمبر فرمود كه: من راضى شدم. بعد از آن، حضرت به نزد فاطمه فرستاد و به او پيغام داد كه خدا مرا بشارت مى دهد به فرزندى كه از براى تو متولّد شود كه امّت من بعد از من او را بكشند.
حضرت فاطمه به نزد پيغمبر فرستاد كه: مرا حاجتى نيست در مولودى كه امّت تو بعد از تو او را بكشند. پس به نزد فاطمه فرستاد كه: خدا امامت و ولايت و وصايت در فرزندان او قرار داده است. حضرت فاطمه به نزد پيغمبر فرستاد كه: من راضى شدم. بعد از آن، به آن حضرت حامله شد از روى كراهت، و او را زاييد از روى كراهت، و مدّت حمل آن حضرت و زمان شير باز گرفتنش سى ماه بود. «حَمَلَتْهُ أُمُّهُ كُرْهًا وَ وَضَعَتْهُ كُرْهًا وَ حَمْلُهُ وَ فِصَــلُهُ ثَلَـثُونَ شَهْرًا حَتّى إذا بَلَغَ أشُدَّهُ وَ بَلَغَ أرْبَعينَ سَنَةً قالَ رَبِّ أوْزِعْنى أنْ أشْكُرَ نِعْمَتَكَ الَّتى أنْعَمْتَ عَلَيَّ وَ عَلى والِدَيَّ وَ أنْ أعْمَلَ صالِحا تَرْضاهُ وَ أصْلِحْ لى فى ذُرِّيَّتى»۱
، يعنى: تا وقتى كه رسيد آن آدمى به نهايت قوّت و استحكام عقل خود و رسيد به چهل سالگى، گفت كه: پروردگارا، الهام كن مرا كه شكر گويم نعمت تو را كه انعام كرده اى بر من و بر پدر و مادر من، و ديگر آن كه عمل كنم عملى كه شايسته باشد كه بپسندى تو آن را و از آن خشنود شوى، و به صلاح آور براى من و آن را جارى گردان در فرزندان من» و حضرت فرمود: «اگر نه اين بود كه آن حضرت گفت كه: به صلاح آور براى من در فرزندان من، هر آينه همه فرزندان آن حضرت، امام بودند.
و حضرت امام حسين عليه السلام ، از پستان فاطمه عليهاالسلام و زنى ديگر شير نخورد، و امر چنان بود كه او را به نزد حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله مى آوردند، پس انگشت بزرگ خود را در دهانش مى گذاشت و از آن انگشت مى مكيد، آنچه را كه دو روز و سه روز او را كفايت مى كرد، و در آن مدّت، احتياج به شير نداشت، پس گوشت امام حسين عليه السلام از گوشت رسول خدا صلى الله عليه و آله و خون آن حضرت روييده، و هيچ فرزندى شش ماهه متولّد نشد، مگر عيسى بن مريم و حسين بن على عليهماالسلام».
و در روايت ديگر از حضرت امام رضا عليه السلام چنين است كه: «پيغمبر صلى الله عليه و آله عادتش اين بود كه امام حسين عليه السلام را به نزد او مى آوردند، پس زبان خويش را چون لقمه در دهانش مى گذاشت و امام حسين آن را مى مكيد و به همان اكتفا مى كرد و از هيچ زنى شير نخورد».
