۱۲۶۸.على بن محمد، از سهل بن زياد، از محمد بن احمد، از حسن بن على، از يونس، از مَصقله طحّان روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«چون حضرت امام حسين عليه السلام شهيد شد، زن آن حضرت كه از قبيله بنى كلب بود، ماتم دارى آن حضرت را بر پا كرد، و به مراسم تعزيت دارى قيام نمود، و خود و زنان و خدمت كاران آن قدر گريستند كه آب چشم ايشان خشك و تمام شد (و ديگر آب از چشم ايشان بيرون نمى آمد) و در بين آن كه همچنين آب چشمش خشكيده بود، ناگاه كنيزى از كنيزان خود را ديد كه گريه مى كند و قطرات اشك چشم آن كنيز بر رخساره اش روان است. پس آن كنيز را طلبيد و فرمود كه: تو را چه مى شود كه همين تو در ميانه ما آب ديده ات روان است؟ (و مراد اين است كه: سبب چيست كه آب ديده هاى ما خشكيده و آب ديده تو جارى است).
كنيز عرض كرد كه: چون سختى و مشقّت گريه كردن بر من غالب گرديد و طاقتم در گريستن به غايت رسيد و آب چشمم خشكيد، شربت سويق نوشيدم» (و شربت سويق آبى است كه آرد بريان كرده در آن ريخته باشند).
راوى مى گويد: «پس آن زن كلبيه امر فرمود كه: طعام ها و شربت هاى سويق ساختند و خود خورد و نوشيد و به ايشان خورانيد و نوشانيد، و گفت كه: مراد ما با اين فعل، آن است كه قوّت بر گريستن بر حضرت امام حسين عليه السلام به هم رسانيم».
راوى مى گويد كه: «كسى چند شيشه عطر را به رسم هديه از براى آن زن كلبيه فرستاد كه به آنها يارى جويد بر ماتم حضرت امام حسين عليه السلام ، و چون آن شيشه هاى عطر را ديد، فرمود كه: اينها چيست؟ گفتند: هديه اى است كه فلان كس آن را براى تو فرستاده كه به واسطه آن بر ماتم حضرت امام حسين يارى جويى. فرمود كه: ما در كار عروسى نيستيم، و اينها را چه مى كنيم؟ پس فرمود كه: جماعتى كه آنها را آورده بودند، از خانه بيرون كردند، و چون ايشان را از خانه بيرون كردند، كسى آوازى از آنها نشنيد و گويا در ميان آسمان و زمين پريدند، و بعد از آن كه از آن خانه بيرون رفتند، كسى اثرى از ايشان نديد».
