۱۲۷۳.محمد بن احمد، از عمويش عبداللّه بن صلت، از حسن بن على ـ پسر دختر الياس ـ از امام موسى كاظم عليه السلام روايت كرده است كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود:«چون هنگام وفات حضرت على بن الحسين عليه السلام رسيد، بى هوش گرديد، پس چشم هاى خويش را گشود و سوره «إذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ»۱ و سوره «إنّا فَتَحْنا لَكَ فَتْحا مُبينا»۲ را خواند، و فرمود: «الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى صَدَقَنا وَعْدَهُ وَ أوْرَثَنا اْلأَرْضَ نَتَبَوَّاُ مِنَ الْجَنَّةِ حَيْثُ نَشاءُ فَنِعْمَ أجْرُ الْعامِلينَ»۳ ، يعنى: «همه ستايش از براى خدايى است كه راست كرد با ما وعده خود را و زمين بهشت (يا زمين) را به ما ميراث داد، در حالى كه جاى مى گيريم از بهشت هر جا كه خواهيم. پس نيكو است مزد كاركنندگان» و در همان ساعت قبض روح مطهّرش شد، و هيچ نفرمود».