۱۲۸۱.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از عبداللّه بن احمد، از ابراهيم بن حسن روايت كرده است كه گفت: حديث كرد مرا وَهْيب بن حَفْص، از اسحاق بن جرير و گفت كه: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه:«سعيد بن مسيّب و قاسم بن محمد بن ابى بكر و ابو خالد كابلى، از معتمدين حضرت على بن الحسين عليه السلام بودند بعد از آن فرمود كه: مادرم از آنها بود كه ايمان آورده و پرهيزگار گرديده و نيكوكار بودند. «وَاللّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنينَ»۱ ، يعنى: و خدا نيكوكاران را دوست مى دارد» .
و فرمود كه: «مادرم گفت كه: پدرم فرمود كه: اى امّ فروه، به درستى كه من خدا را مى خوانم و دعا مى كنم از براى گناه كاران شيعيان خود در شبانه روزى هزار مرتبه؛ زيرا كه ما در آنچه به ما مى رسد از مصيبت ها، صبر مى كنيم بر آنچه مى دانيم از ثواب خدا، و مى دانيم كه در آخر چه خواهد شد، و ايشان صبر مى كنند بر آنچه نمى دانند».
۱۲۸۲.بعضى از اصحاب ما، از ابن جمهور، از پدرش، از سليمان بن سماعه، از عبداللّه بن قاسم، از مفضّل بن عمر روايت كرده است كه گفت: ابو جعفر منصور دوانيقى به سوى حسن بن زيد - كه از جانب او حاكم بود بر مكّه و مدينه -، فرستاد كه خانه جعفر بن محمد را به آتش زن؛ در حالى كه جعفر در خانه باشد. پس حسن بن زيد آتش در خانه امام جعفر صادق عليه السلام افكند، و آتش در درِ خانه و دهليز گرفت. امام جعفر صادق عليه السلام بيرون آمد و پا در آن آتش گذاشت، و در آن راه مى رفت و مى فرمود:«منم پسر اصل ها و ريشه هاى خاك، و منم پسر ابراهيم خليل اللّه ».
۱۲۸۳.حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از برقى، از پدرش، از آن كه او را ذكر كرده اند، از رُفَيد ـ غلام پسر يزيد بن عمر بن هُبَيره ـ روايت كرده است كه گفت: ابن هبيره بر من غضب كرد و در باب من سوگند ياد نمود كه مرا بكشد، پس من از پيش او گريختم و پناه بردم به امام جعفر صادق عليه السلام و خبر خود را به آن حضرت اعلام كردم. به من فرمود كه: «به سوى او برگرد و او را از من سلام برسان، و به او بگو كه: من غلام تو رُفَيد را پناه دادم، و در پناه تو فرستادم، و چون چنين است، او را به بدى كه نسبت به او كنى، بر ميانگيزان و از جا به در مياور».
رفيد مى گويد كه: من به حضرت عرض كردم كه: فداى تو گردم، ابن هُبَيره، مردى است شامى و رأى خبيثى دارد. فرمود:«برو به سوى او، چنانچه به تو مى گويم». بعد از آن رو به راه آوردم و چون در بين راه در بعضى از بيابان ها بودم، اعرابى رو به من آورد و گفت: به كجا مى روى؟ به درستى كه من مى بينم روى كسى را كه كشته خواهد شد (و مراد اين است كه نظر به علم قيافه، آثار كشته شدن از روى تو پيداست). بعد از آن، به من گفت كه: دست خود را بيرون آور، من چنان كردم. گفت كه: اين دست، كشته است. پس گفت: پاى خود را ظاهر كن، من پاى خود را ظاهر كردم. گفت كه: اين پا، پاى كشته است. پس گفت كه: تن خود را ظاهر گردان، من چنان كردم. گفت كه: اين تن، تن كشته است. پس گفت كه: زبان خود را بيرون آور، من چنان كردم. گفت به من: برو كه بر تو باكى نيست؛ زيرا كه در زبانت پيغامى هست كه اگر آن پيغام را به كوه هاى استوار آورى، تو را فرمان بردارى مى كنند.
رُفيد مى گويد كه: آمدم تا بر درِ ابن هُبيره ايستادم و رخصت طلبيدم كه داخل شوم، و چون رخصت يافتم و بر او داخل شدم، گفت كه: تو را آورده است آن كه پاى هايش با او خيانت كننده است (و بنابر بعضى از نسَخ كافى، تو را آورده است آن كه پاى هايش او را هلاك خواهد كرد؛ چنانچه در فارسى مى گويند كه: خود پا به سلاخ خانه آمده اى). و ابن هبيره گفت كه: اى غلام نَطَع، و شمشير را حاضر كن. ۲
رُفيد مى گويد كه: پس امر كرد كه شانه مرا بستند و سر مرا محكم كردند و جلاّد بر سر من ايستاد كه، گردن مرا بزند. گفتم كه: اى امير، تو از روى قهر و غلبه بر من دست نيافتى، و جز اين نيست كه من از پيش خود و به اختيار به نزد تو آمده ام، و در اينجا قصّه هست كه آن را از براى تو ذكر مى كنم. بعد از آن، تو به كار خود مشغول شو و هر كار كه مى خواهى بكن. گفت: بگو. گفتم: با من خلوت كن. پس فرمود كه: كسانى كه در آنجا حاضر بودند، بيرون رفتند. به او گفتم كه: جعفر بن محمد تو را سلام مى رساند و به تو مى فرمايد كه: «من غلام تو رُفيد را پناه دادم، و در پناه تو فرستادم، پس او را به بدى بر ميانگيزان» .
ابن هُبيره از روى تعجب گفت: اللّه ، جعفر بن محمد اين گفتار را به تو گفت و مرا سلام رسانيد؟ من سوگند ياد كردم. پس سه مرتبه اين گفتار را بر من تكرار نمود و احوال پرسيد، بعد از آن شانه هاى مرا باز كرد و گفت: چيزى مرا از تو قانع نمى كند تا آن كه آنچه من با تو كرده ام، تو با من بكنى. گفتم كه: دستم به اين امر روان نمى شود و ياراى آن ندارد و دلم به آن خوش نمى شود. گفت: به خدا سوگند كه چيزى مرا قانع نمى كند، مگر اين كه مى گويم به عمل آيد. پس من با او چنانچه با من كرده بود، كردم و او را رها كردم. بعد از آن مهر خود را به من داد و گفت كه: همه امور من در دست تو است. پس در آنها آنچه خواستى باشى، تدبير كن.
