۱۳۰۵.على بن ابراهيم، از ياسر روايت كرده است كه گفت:چون مأمون از خراسان بيرون آمد و اراده بغداد داشت و فضل ذوالرّياستين نيز بيرون آمد، و ما با حضرت امام رضا عليه السلام بيرون آمديم، بر فضل بن سهل ذوالريّاستين نامه اى وارد شد از جانب برادرش حسن بن سهل و ما در بعضى از منزل ها بوديم. مضمون نامه آن كه: من در باب تحويل سال در حساب نجوم نظر كردم و در آن يافتم كه تو در فلان ماه، در روز چهارشنبه، گرمى آهن و گرمى آتش را مى چشى، و از آنها متضرّر مى شوى، و چنين صلاح مى دانم كه تو و امير المؤمنين (يعنى: مأمون) و رضا داخل حمّام شويد در آن روز و در آن روز حجامت كنى، و به دست خود خون خود را بريزى تا آن كه نحوست آن روز از تو برطرف شود. پس ذوالريّاستين اين مطلب را به مأمون نوشت و از او خواهش كرد كه از امام رضا عليه السلام اين امر را در خواهد. پس مأمون به خدمت امام رضا عليه السلام نوشت، و اين امر را از آن حضرت خواهش كرد. و امام رضا عليه السلام به سوى مأمون نوشت كه: «من فردا داخل حمّام نمى شوم، و از براى تو و از براى فضل، هيچ يك صلاح نمى دانم كه فردا داخل حمّام شويد».
پس مأمون دو مرتبه رُقعه را بر آن حضرت برگردانيد، حضرت امام رضا عليه السلام به او نوشت كه: «يا امير المؤمنين، من فردا داخل حمّام نمى شوم؛ زيرا كه من در اين شب رسول خدا صلى الله عليه و آله را در خواب ديدم و به من فرمود كه: يا على، فردا داخل حمّام مشو، و من صلاح تو و فضل را نمى دانم كه فردا داخل حمّام شويد». مأمون به آن حضرت نوشت كه: اى سيّد من، تو راست گفتى و رسول خدا راست گفت، من فردا داخل حمّام نمى شوم. و فضل بهتر مى داند (يعنى: اگر مى خواهد به حمّام برود، برود).
على بن ابراهيم مى گويد كه: ياسر گفت: چون شام كرديم و آفتاب غروب كرد، امام رضا عليه السلام به ما فرمود كه: «بگوييد: نعوذ باللّه من شرّ ما ينزل فى هذه الليلة، يعنى: پناه مى بريم به خدا از بدى آنچه فرود مى آيد در اين شب». پس ما مكرّر اين را مى گفتيم، و چون امام رضا عليه السلام نماز صبح را به جا آورد، به من فرمود كه: «بر بام بالا رو و گوش بدار و ببين كه آيا آوازى را مى شنوى». پس من بر بالاى بام رفتم، غوغا و آواز گريه اى شنيدم و آن غوغا و آواز سخت و بسيار شد. بعد از آن ديدم كه مأمون داخل شد از آن درى كه از خانه امام رضا عليه السلام به سوى خانه او گشوده بود و مى گويد كه: اى سيّد من، اى ابوالحسن، خدا تو را در مصيبت فضل مزد دهد كه او كشته شد. و قصّه او چنان است كه در حمّام داخل شده و گروهى با شمشيرها بر او داخل شده اند و او را كشته اند و از كسانى كه بر او داخل شده اند، سه نفر به گير آمده اند و يكى از ايشان، پسر خاله فضل پسر ذوالقلمين است.
ياسر گفت: لشكر و سرداران و هر كه از مردان و كسان فضل بودند، همه بر درِ خانه مأمون جمع شدند و گفتند كه: اينك با فضل مكر و حيله كرده، و او را كشته - و مقصود ايشان مأمون بود - و مى گفتند: هر آينه خون او را طلب مى كنيم و آتش ها آوردند كه در خانه مأمون را بسوزانند. پس مأمون به امام رضا عليه السلام عرض كرد كه: اى سيّد من، صلاح مى دانى كه به سوى ايشان بيرون روى و ايشان را پراكنده سازى؟
على بن ابراهيم مى گويد كه: ياسر گفت كه: امام رضا عليه السلام سوار شد و به من فرمود كه: «سوار شو» و من سوار شدم و چون از درِ خانه بيرون رفتيم، حضرت به مردم نگاه كرد و مردم انبوه شده، پشت در پشت ايستاده بودند. پس به دست خويش اشاره نمود و دو مرتبه به ايشان فرمود كه: «پراكنده شويد».
ياسر گفت: به خدا سوگند، كه مردم شروع كردند كه بر روى يكديگر مى افتادند و به كسى اشاره نفرمود، مگر آن كه دويد و از آنجا گذشت.
