۱۳۱۰.حسين بن محمد اشعرى روايت كرده و گفته است كه: حديث كرد مرا شيخى از اصحاب ما - كه او را عبداللّه بن رَزين مى گفتند - و گفت كه:من در مدينه مجاور بودم (يعنى: مدينه رسول خدا صلى الله عليه و آله ) و امام محمد تقى عليه السلام هر روز در وقت زوال آفتاب به مسجد مى آمد و در صحن در مسجد از الاغ فرود مى آمد و به زيارت رسول خدا صلى الله عليه و آله مى رفت و بر آن حضرت سلام مى كرد و بر مى گشت به سوى خانه فاطمه عليهاالسلام و نعلين خود را مى كند و مى ايستاد و نماز مى كرد، پس شيطان به من وسوسه كرد و گفت كه: چون حضرت از الاغ فرود آيد، برو تا آن كه قدرى از آن خاكى كه پا بر آن مى گذارد فراگيرى، و من در آن روز نشستم و انتظار آن حضرت مى كشيدم از براى آن كه اين كار را به جا آورم، و چون وقت زوال آفتاب شد، آن حضرت عليه السلام رو كرد و تشريف آورد و بر الاغ سوار بود. پس در آنجايى كه هميشه در آن فرود مى آمد، فرود نيامد و آمد تا فرود آمد بر روى سنگى كه بر در مسجد بود، بعد از آن داخل شد و بر رسول خدا صلى الله عليه و آله سلام كرد.
آن شيخ مى گويد كه: پس، برگشت به آن مكانى كه هميشه در آنجا نماز مى كرد و چند روزى چنين كرد. من گفتم كه: چون نعلين خود را مى كند، مى آيم و آن سنگريزه اى را كه پاهاى خويش را بر آن مى گذارد، فرا مى گيرم، و چون فردا شد در نزد زوال آفتاب آمد و بر روى آن سنگ فرود آمد، بعد از آن داخل شد و بر رسول خدا صلى الله عليه و آله سلام كرد. و آمد به آن موضعى كه در آن نماز مى كرد، پس در نعلين خويش نماز كرد و آنها را نكند، تا آن كه چند روزى چنين كرد. من با خود گفتم كه: آنچه اراده داشتم در اينجا از برايم ميّسر نشد، وليكن مى روم تا در حمّام و چون داخل حمّام مى شود قدرى از آن خاك را كه پا بر آن مى گذارد، فرا مى گيرم. پس سؤال كردم از حمّامى كه حضرت در آن داخل مى شود به من گفتند كه: داخل مى شود در حمّامى كه در بقيع است، و آن حمّام مال مردى از فرزندان طلحه است، و احوال گرفتم كه آن روزى كه حضرت در آن داخل حمّام مى شود، كدام روز است، تا آن روز را دانستم و رفتم تا در حمّام و در نزد طلحى صاحب حمّام نشستم، و با او سخن مى گفتم، و من انتظار مى كشيدم كه آن حضرت عليه السلام بيايد. طلحى گفت كه: اگر مى خواهى داخل حمّام شوى برخيز و داخل شو؛ زيرا كه بعد از ساعتى ديگر تو را ميسّر نمى شود كه داخل شوى. گفتم: چرا؟ گفت: زيرا كه ابن الرّضا اراده دخول حمّام دارد. گفتم كه: ابن الرّضا كيست؟ گفت: مردى است از آل محمد صلى الله عليه و آله كه او را صلاح و پارسايى عظيمى هست. به آن طلحى گفتم كه: روا نيست كه غير او با او داخل حمّام شود؟ گفت كه: چون بيايد، ما حمّام را از برايش خلوت مى كنيم.
آن شيخ مى گويد كه: در بين اين كه من همچنين در اين گفت وگو بودم ناگاه ديدم كه آن حضرت عليه السلام رو آورده مى آيد و غلامى چند از آن حضرت همراه اويند، و در پيش روى آن حضرت غلامى بود كه حصيرى با خود داشت و آمد تا آن حصير را داخل جامه كن حمّام كرد و آن را گسترانيد، و حضرت تشريف آورد و سلام كرد و بر الاغ خود سوار بود كه داخل حجره شد و داخل جامه كن گرديد و بر بالاى حصير فرود آمد. من به آن طلحى گفتم كه: اينك آن كسى است كه تو او را وصف كردى، به آنچه وصف كردى، از صلاح و پارسايى. گفت كه: اى مرد، نه به خدا سوگند، كه اين مرد هرگز اين كار را نكرده بود، مگر در امروز. من با خود گفتم كه: اين، از عمل من ناشى شد و من او را بر اين فعل غير متعارف داشتم، و با خود گفتم كه: او را انتظار مى كشم تا بيرون آيد، شايد كه چون بيرون آيد، آنچه را كه اراده كرده ام بيابم. پس چون بيرون آمد و رخت پوش الاغ را طلبيد و الاغ را داخل رخت كن كردند و از بالاى حصير بر آن سوار شد و بيرون رفت، من با خود گفتم: به خدا سوگند، كه او را آزار كردم و هرگز بر نخواهم گشت كه قصد كنم و طلب نمى نمايم آنچه را كه از او طلب كردم، و عزم من بر اين درست شد و چون همان روز وقت زوال شد، آمد و بر الاغ خود سوار بود تا آن كه فرود آمد در آن موضعى كه در آن فرود مى آمد، در صحن و داخل شد و بر رسول خدا صلى الله عليه و آله سلام كرد و آمد به موضعى كه در آن نماز مى كرد در خانه فاطمه عليهاالسلامو نعلين خود را بيرون كرد و ايستاد و نماز مى كرد.
