۱۳۸۳.على بن محمد، از ابوعقيل ـ يعنى: عيسى بن نصر ـ روايت كرده است كه گفت: على بن زياد صيمرى عريضه اى نوشت و از آن حضرت كفنى خواهش كرد، پس به سوى او نوشت كه:«تو در سال هشتاد (يعنى: دويست و هشتادم هجرت) به آن محتاج مى شوى» و على بن زياد در سال هشتاد وفات كرد و حضرت چند روزى پيش از مردنش كفن به سوى او فرستاد .
۱۳۸۴.على بن محمد، از محمد بن هارون بن عمران همدانى روايت كرده است كه گفت:از براى ناحيه مقدّسه بر من پانصد اشرفى بود كه حضرت آن مبلغ را از من طلب داشت و من از دادن آن عاجز بودم و دستم به آن نمى رسيد. بعد از آن، در دل خود گفتم كه مرا دكّانى چند است كه آنها را به پانصد و سى اشرفى خريده ام، آنها را از براى ناحيه مقدّسه قرار دادم به پانصد اشرفى كه بايد بدهم و به اين اراده گويا نشدم و به زبان نياوردم. پس آن حضرت به محمد بن جعفر نوشت كه: «دكّان ها را از محمد بن هارون بگير، در عوض پانصد اشرفى كه ما را بر او هست و از او طلب داريم».
۱۳۸۵.على بن محمد روايت كرده و گفته است كه: جعفر كذّاب در ميان كسانى كه ايشان را فروخت، دخترى از اولاد جعفر را فروخت كه در خانه حضرت بود و او را تربيت مى كردند. پس بعضى از سادات علوى فرستاد و خبر آن دختر را به خريدار اعلام كرد. آن خريدار گفت كه:به رد كردن آن دختر، و به آن كه از بهايش چيزى را كم نكنم و نقصان به من نرسد، خوشحالم و نفس من به اين طريق راضى مى شود. پس اين دختر را فراگير آن سيّد علوى رفت و اهل ناحيه مقدّسه را به اين خبر اعلام كرد. پس ايشان، چهل و يك اشرفى به نزد مشترى فرستادند و او را امر كردند كه دختر را به صاحبش برساند .
۱۳۸۶.حسين بن حسن علوى روايت كرده و گفته است كه: مردى بود از هم صحبت هاى «روزحسنى» و ديگرى با او بود و به او گفت كه:اين همان است كه مال ها را جمع مى كند و او را وكيلانى چند هستند و همه وكيل ها را كه در نواحى و اطراف بودند، نام بردند. و اين خبر به عبيداللّه بن سليمان، وزير خليفه رسيد، وزير قصد كرد كه ايشان را بگيرد و مؤاخذه كند. خليفه گفت كه: جستجو كنيد و ببينيد كه اين مرد (يعنى: صاحب الأمر) در كجاست؟ زيرا كه اين امر، امر عظيمى است. عبيداللّه بن سليمان گفت كه: وكلاى او را مى گيريم و ايشان را مؤاخذه مى كنيم. خليفه گفت: چنين نمى كنيم، وليكن گروهى را پنهان به نزد وكلا بفرستيد با مالى چند كه وكلا ايشان را نشناسند. پس هر يك از ايشان كه مال را گرفت او را بگيرند. راوى مى گويد كه: پس توقيعى از حضرت بيرون آمد و در آن امر فرموده بود به اين كه همه وكلا را اعلام كنند كه از كسى چيزى نگيرند و از آن ابا و امتناع كنند و در اين امر جهل را بر خود ببندند و اظهار كنند كه نمى دانند. بعد از آن در نهان مردى را به نزد محمد بن احمد فرستادند كه او را نمى شناخت و با او خلوت كرد و گفت كه: مالى با من است و مى خواهم كه آن را برسانم. محمد به آن مرد گفت كه: غلط كرده اى، من از اين امر كه مى گويى، چيزى را نمى شناسم و خبرى ندارم. و آن جاسوس پيوسته با محمد نرمى و باريك بينى و مهربانى مى نمود و محمد بر او تجاهل مى كرد و جاسوسان بسيار را در اطراف متفرّق ساختند كه جستجو نمايند و همه وكلاى آن حضرت از گرفتن مال و اظهار وكالت ابا و امتناع كردند؛ به جهت آن كه حضرت پيش تر ايشان را اعلام فرموده بود .
