۱۴۱۲.حسين بن محمد اشعرى، از معلّى بن محمد، از وشّاء، از احمد بن عائذ، از ابوخديجه، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه از آن حضرت سؤال شد از قائم، فرمود كه:«ما همه به امر خدا قائميم؛ هر يك بعد از ديگرى تا آن كه صاحب شمشير بيايد پس هرگاه صاحب شمشير بيايد، مى آيد يا امرى غير از آنچه پيش از او بوده است».
۱۴۱۳.على بن محمد، از سهل بن زياد، از محمد بن حسن بن شمّون، از عبداللّه بن عبدالرحمان، از عبداللّه بن قاسم بَطل، از عبدالللّه بن سنان روايت كرده است كه گفت: به امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم:«يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ اُناسٍ بِإمامِهِمْ»۱فرمود كه:«مراد، امام ايشان است كه در ميان ايشان باشد و آن، امام قائم اهل زمان خود است».
129. باب در بيان صِله امام ۲
۱۴۱۴.حسين بن محمد بن عامر به اسناد خويش روايت كرده و آن را مرفوع ساخته و گفته است كه: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه:«هر كه گمان كند كه امام به آنچه در دست مردم است، احتياج دارد، كافر است. جز اين نيست كه مردم احتياج دارند به اين كه امام از ايشان قبول فرمايد. خداى عزّوجلّ فرموده است كه: «خُذْ مِنْ أمْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكّيهِمْ بِها»۳ ؛ يعنى: فراگير از جمله مال هاى ايشان زكات واجبى را كه پاك گرداند آن صدقه (يا تو پاك گردانى) ايشان را از گناهان و زياد گردانى حسنات ايشان را و درجه ايشان را رفيع گردانى به آن صدقه) .
۱۴۱۵.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد، از وشّاء، از عيسى بن سليمان، از مفضّل بن عمر، از خيبرى و يونس بن ظبيان كه گفتند: شنيديم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«هيچ چيز به سوى خدا دوست تر نيست از بيرون كردن درم ها و رسانيدن آنها به امام. و به درستى كه خدا درم را از براى آن كه آن را به امام عليه السلام داده، در بهشت مانند كوه احد مى گرداند». بعد از آن فرمود كه: «خدا در كتاب خويش مى فرمايد كه: «مَنْ ذا الَّذى يُقْرِضُ اللّهَ قَرْضا حَسَنا فَيُضاعِفَهُ لَهُ أضْعافا كَثيرَةً»۴ ؛ يعنى: كيست آن كسى كه قرض دهد خدا را قرض نيكو كه در آن قرض دادن منّت نگذارد، پس خدا آن را مضاعف گرداند از براى او اضعاف و زيادتى هاى بسيار» و حضرت فرمود: «به خدا سوگند كه اين در باب صله امام و مخصوص آن است».
