625
تحفة الأولياء ج4

۳۵۰۰.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از احمد بن محمد ، از سليم فرّاء ، از مردى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«سزاوار است مؤمن را كه نميرد ، تا آنكه قرآن را ياد گيرد ، يا در كار ياد گرفتن آن باشد» .

3 . باب عذاب كسى كه قرآن را حفظ كرده و بعد از آن فراموش نموده

۳۵۰۱.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد و ابو على اشعرى ، از محمد بن عبد الجبّار ، هر دو ، از ابن فضّال ، از ابو اسحاق ثعلبه بن ميمون ، از يعقوب احمر كه گفت : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : فداى تو گردم! به درستى كه من قرآن را خوانده بودم . بعد از آن ، از من رها شد و آن را فراموش كردم . پس خداى عز و جل را بخوان و دعا كن كه خدا آن را به من تعليم فرمايد .يعقوب گفت كه : گويا آن حضرت به جهت اين امر فزع نمود و ترسيد ، و فرمود كه :«خدا آن را به تو و ما ، همه تعليم فرمايد» ، و گفت كه : ما مقدار ده نفر بوديم . بعد از آن ، فرمود كه : «سوره قرآن با شخصى مى باشد (يعنى آن را مى داند) ، و حال آنكه آن سوره را خوانده . بعد از آن ، آن را فراموش نموده . پس آن سوره در روز قيامت به نزد او مى آيد ، در بهترين صورتى ، و بر او سلام مى كند . پس آن شخص مى گويد كه : تو كيستى؟ مى گويد كه : من فلان سوره ام؛ پس اگر به من چنگ در زده بودى و مرا از دست نمى دادى و فراموش نمى كردى و به من عمل مى نمودى ، تو را در اين درجه فرود مى آوردم . پس بر شما باد به قرآن و مستمسّك شدن به آن» .بعد از آن فرمود : «به درستى كه از جمله مردمان كسى هست كه قرآن را مى خواند ، از براى آنكه گفته شود كه فلانى قارى است ، و از جمله ايشان كسى هست كه قرآن را مى خواند ، از براى آنكه به آن ، دنيا را طلب كند ، و در اين دو طايفه هيچ خوبى نيست ، و از جمله ايشان كسى هست كه قرآن را مى خواند ، از براى آنكه به آن منتفع شود در نماز ، در شب و روز خويش» .


تحفة الأولياء ج4
624

۳۵۰۰.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ سُلَيْمٍ الْفَرَّاءِ، عَنْ رَجُلٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ:«يَنْبَغِي لِلْمُؤْمِنِ أَنْ لَا يَمُوتَ حَتّى يَتَعَلَّمَ الْقُرْآنَ، أَوْ يَكُونَ فِي تَعْلِيمِهِ».

3 ـ بَابُ مَنْ حَفِظَ الْقُرْآنَ ثُمَّ نَسِيَهُ

۳۵۰۱.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ؛ وَ أَبُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ جَمِيعاً، عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ، عَنْ أَبِي إِسْحَاقَ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَيْمُونٍ، عَنْ يَعْقُوبَ الْأَحْمَرِ، قَالَ :
قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام : جُعِلْتُ فِدَاكَ، إِنِّي كُنْتُ قَرَأْتُ الْقُرْآنَ فَتَفَلَّتَ مِنِّي ، فَادْعُ اللّهَ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ أَنْ يُعَلِّمَنِيهِ، قَالَ: فَكَأَنَّهُ فَزِعَ لِذلِكَ، فَقَالَ :
«عَلَّمَكَ اللّهُ هُوَ وَ إِيَّانَا جَمِيعاً» قَالَ: وَ نَحْنُ نَحْوٌ مِنْ عَشَرَةٍ.
ثُمَّ قَالَ : «السُّورَةُ تَكُونُ مَعَ الرَّجُلِ قَدْ قَرَأَهَا، ثُمَّ تَرَكَهَا، فَتَأْتِيهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِي أَحْسَنِ صُورَةٍ، وَ تُسَلِّمُ عَلَيْهِ، فَيَقُولُ: مَنْ أَنْتِ؟ فَتَقُولُ: أَنَا سُورَةُ كَذَا وَ كَذَا، فَلَوْ أَنَّكَ تَمَسَّكْتَ بِي، وَ أَخَذْتَ بِي، لَأَنْزَلْتُكَ هذِهِ الدَّرَجَةَ؛ فَعَلَيْكُمْ بِالْقُرْآنِ».
ثُمَّ قَالَ : «إِنَّ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَقْرَأُ الْقُرْآنَ لِيُقَالَ: فُلَانٌ قَارِئٌ، وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقْرَأُ الْقُرْآنَ لِيَطْلُبَ بِهِ الدُّنْيَا ، وَ لَا خَيْرَ فِي ذلِكَ، وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقْرَأُ الْقُرْآنَ لِيَنْتَفِعَ بِهِ فِي صَلَاتِهِ وَ لَيْلِهِ وَ نَهَارِهِ».

  • نام منبع :
    تحفة الأولياء ج4
    سایر پدیدآورندگان :
    تحقیق : مرادی، محمد
    تعداد جلد :
    4
    ناشر :
    دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1388 ش
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 293108
صفحه از 791
پرینت  ارسال به