بلكه صراحات كتاب الهى و احاديث شريفه وارده از اهل بيت وحى و تنزيل است، احتمال نيز دهد، بايد آرام نگيرد تا نفْس را اصلاح كند. ^۱
امام رحمه الله در جاى ديگر، انسان ها را چنين مخاطب ساخته است:
اى انسان بيچاره! چه حسرتى خواهى داشت آن روزى كه پرده طبيعت از چشم برداشته شود و معاينه كنى كه آنچه در عالمْ قدم زدى و كوشش كردى، در راه بيچارگى و شقاوت و بدبختى خودت بوده و راه چاره و طريق جبران نيز مسدود شده و دستت از همه جا كوتاه!...
اى عزيز! اكنون تا حجاب هاى غليظ طبيعت، نور فطرت را بكلّى زائل نكرده و كدورت هاى معاصى، صفاى باطنى قلب را بكلّى نبرده... دامن همّتى به كمر زن و درى از سعادت به روى خود باز كن... . ^۲
از جمله فصل هاى كتاب كه حضرت امام رحمه الله بيشتر بدان پرداخته، فصل «تواضع و كبر» است. ايشان پس از نقل روايتى در باب كبر از اصول كافى كه در آن آمده در جهنّم وادى اى است به نام سَقَر براى متكبّران، چنين آورده است:
عزيزا! انسان اگر احتمال صدق اين طور احاديث را بدهد، بايد بيشتر از ما در صدد علاج نفس برآيد. جايى كه چيزى، خود محلّ عذاب و آتش است، از شدّت حرارت به ناله در آيد و از نفس آن، جهنّم محترق شود، آيا ما با اين عذاب بايد چطور به سر بريم؟... واى به حال غفلت و سرمستى ما! امان از اين بى هوشى و خواب سنگين ما! ^۳
و نيز مى فرمايد:
آيا نيامده وقت آن كه درصدد اصلاح نفس برآييم و براى علاج امراض آن، قدمى برداريم؟ سرمايه جوانى را به رايگان از دست داديم و با غرور نفس و شيطان، جوانى را كه بايد با آن سعادت هاى دو جهان را تهيّه كنيم، از كف نهاديم. اكنون نيز درصدد اصلاح برنمى آييم تا سرمايه حيات هم از دست