آن گاه، هشدار مى دهد كه از سختى راه نبايد هراسيد و به وسوسه شياطين كه سلوك الى اللّه را مشكل و منحصر به بزرگان مى دانند، نبايد گوش داد. سپس مى نويسد:
... طالب حق، خوب است چندى اقدام كند. اگر در صفاى قلب و طهارت آن، تغييرى ديد و نورانيت باطن خود را دريافت، بيشتر اقدام كند. معلوم است اين امور، تدريجى و با طول زمان انجام گيرد. ^۱
همچنين در توضيح «رفق» كه در روايت به عنوان يكى از جنود عقل برشمرده شده است، بر اين اصل پاى فشرده كه رفِق و مدارا در تربيت اخلاقى ديگران و نيز تربيت نفس آدمى، بايد مراعات گردد. بنابراين اگر «در باب امر به معروف و نهى از منكر، يكى از مهمّات، همين رفق نمودن و مدارا كردن است» ^۲ و «زود رنجى و كدورت و امراض عصبى، بكلّى با اين شغل شريف (هدايت خلق) منافى است»، ^۳ در سير و سلوك معنوى و تهذيب نفس نيز بايد مورد توجّه تمام باشد. حضرت امام رحمه اللهمى گويد:
در باب ارتياض نفس و سلوك راه حق نيز رفق و مدارا با نفس، از مهمّات به شمار مى رود و چه بسا كه سختگيرى بر نفس، خصوصا در اوائل امر و خصوصا براى جوان ها، اسباب تنفّر نفس از ارتياض و سلوك شود و از زير بار حق، فرار كند؛ و خيلى اتّفاق افتاده كه جوانهاى نورَس، بعد از چندى اشتغال شديد و مواظبت كامل در مستحبّات، بكلّى منحرف شدند و لايبالى به دين گرديدند. ^۴
بنابراين، دشوارى راه سلوك و تهذيب نفس، نبايد انسان را از ورود به آن باز دارد؛ چه، اگر وارد اين راه شود و مقاومت ورزد و اصل رفق و مدارا و تدريج (در تربيت اخلاقى) را رعايت كند، موفّق خواهد شد:
آرى! در ابتداى امر، ورود در هر يك از مقامات عارفين و قطع هر مرحله از