كار به تدوين كتاب مستقلى نياز ندارد بلكه با اشاره به شماره هاى احاديث صحيح در هر بابى اين هدف انجام مى گيرد، و خوشبختانه كافى كلينى به صورتى مطلوب و دلپذير با ذكر شماره احاديث، چاپ و منتشر شده است و نويسنده مى توانست به وسيله چند برگ كاغذ به عنوان «ملحقات كافى» اين كار را انجام دهد.
شكى نيست كه وى چنين هدفى را با توجه به متن مصاحبه نداشته است والا اين كار را به شيوه ياد شده انجام مى داد، بلكه به دنبال هدف ديگرى است كه هم اكنون بيان مى شود.
مقصود از نگارش كتاب اين است كه اعلام شود در ميان احاديث كافى كه داراى بيش از شانزده هزار حديث مى باشد فقط احاديث صحيح مورد قبول و پذيرش است و بايد اقسام سه گانه ديگر را به دور ريخت و به دست فراموشى سپرد، چنين هدفى هر چند با نگارش كتاب ياد شده انجام گرفته است اما اصل هدف، جز خطا و اشتباه چيز ديگرى نيست. زيرا همان طور كه يادآورى شد در ميان قدما، حديث «موثوق الصدور» مورد عمل بوده و در ميان متأخران اقسام سه گانه حديث، حتى حديث ضعيف در صورتى كه قرائن، صدور آن را از معصوم تأييد كند، مورد پذيرش مى باشد. در اين صورت نگارش چنين كتابى، چه دردى از دردها را مى تواند درمان نمايد زيرا مستنبط مجتهد، يا هر مراجعه كننده به كتاب كافى، سرانجام از اصل كتاب بى نياز نخواهد بود و بايد آن را در كنار صحيح الكافى به همراه داشته باشد و در نتيجه اين كتاب فاقد كارآيى بوده و اثر مطلوبى بر آن مترتب نخواهد شد.

4. تفاوت كار علامه مجلسى با كار نويسنده

شگفت اينجا است كه نويسنده كار خود را به كار مرحوم علامه مجلسى و امثال او عطف كرده و هر دو را به يك صورت معرفى نموده است، در حالى كه بين دو كار تفاوت ماهوى وجود دارد، كار مرحوم علامه مجلسى كاملاً منطقى و مفيد است ولى اين عمل نويسنده فاقد هنر و اثر مى باشد، علامه مجلسى در شرح شريف خود بر كتاب كافى، به نام مرآة العقول، مجموعه احاديث كافى را آورده و با تعيين نوع حديث