انتقال اين نوع از احاديث ميان دو اردوگاه شيعى و سنى شدند و بدين ترتيب برخى از
محدثان حرفه اى امامى، مانند ابو المُفضَّل شيبانى، محدث امامىِ نامدار بغداد با تمايلات خاص مذهبى ^۱ كه به روايت مجموعه وسيع ترى از احاديث علاقه مند بودند، با اين دسته از منابع حديثى آشنا شدند و آنها را به سنت هاى حديثى شيعى وارد كردند. محدثان زيدى جارودى مانند ابن عُقده ^۲ نيز همين نقش را بازى كردند. برخى از محدثان شيعى مانند ابن جِعابى ^۳ نيز در طيفى از گرايشات حديثى ميان شيعى سنى بودند. محدثان امامى طبعا به رواياتى كه در فضائل امام على و اهل بيت پيامبر از سوى رجال سنى روايت مى شد، علاقه مند بودند و بنابراين مى كوشيدند از طريق محدثانى كه نقش رابط ميان حديث شيعه و سنى را داشتند، اين احاديث را روايت كنند. تعدادى از محدثان برجسته اماميه مانند محمد بن ابراهيم النُعمانى، شيخ صدوق، ابن شاذان قمى ^۴ ابن عيّاش جوهرى ^۵ و شيخ طوسى از طريق همين محدثان با ميراث حديثى شيعى گونه سنى آشنايى يافتند و ناقل اين احاديث در كتاب هاى خود به منظور استدلال بر عقايد شيعه بر ضد سنيان شدند. در همين پيش زمينه و در كتاب هاى حديثى و تاريخى شيعى و در آثار بزرگ ترين محدثان امامى مانند شيخ صدوق، شيخ مفيد و شيخ طوسى (در مورد اين دو شخص به ويژه در كتاب هاى الامالى آنان) روايات و احاديثى خارج از سنت حديثى مورد تداول امامى، بيشتر با تكيه بر سنت هاى حديثى عام شيعى و از جمله زيدى و در موارد زيادى متكى بر منابع و مشايخ حديثى سنى رواج يافت.
طبعا در اين ميان و به دليل مجادلات مذهبى و نيازمندى محدثان شيعه براى غلبه بر سنيان، تمايل به تنظيم و جعل و حك و اضافات در متون حديثى بالا رفت و تعداد قابل توجهى از اين دست متون حديثى با مستندهاى ناشناخته و يا غير معتبر نيز