اصول و كتب حديثى كهن امامى اختصاص داده و ما از رهگذر اين باب مهم مى توانيم با ادبيات حديثى فقهى كهن تا اندازه اى آشنا شويم.
اولين تلاش ها براى گردآورى احاديث فقهى با تنظيم تازه و البته بر اساس كتب اربعه و نه در خارج از چارچوب آنها، كتابى از شيخ حسن، فرزند دانشمند شهيد دوم با عنوان منتقى الجمان فى الاحاديث الصحاح و الحسان است كه در سه مجلد به چاپ رسيده و مشتمل بر احاديث صحيح و حسن از نقطه نظر تقسيم بندى متأخر احاديث از لحاظ مراتب صحت و موثوقيت حديث است.
اما پيش از آن انديشه تدوين كتاب هاى جامع در حديث در اماميه، دست كم تا آنجا كه ما امروزه اين آثار را در اختيار داريم، از حكيم و دانشمند برجسته امامى با گرايشات اخبارى، ابن ابى جمهور احسايى آغاز شد. وى كتابى دارد كه هم اينك در چهار مجلد در اختيار ماست: عوالى اللئالى. البته اين كتاب مشتمل بر مقدار قابل توجهى از احاديث با ريشه هاى سنى است كه از همين رو نيز مورد انتقاد قرار گرفته است. ^۱ با بنيانگذارى مكتب اخبارى توسط ملا امين استرابادى ^۲ گرايش به اخبار و روايات امامى فزونى گرفت ^۳ و از همين رو به دليل جايگاه حديث در انديشه فقهى و اعتقادى اخباريان، در دوره صفوى اقبال به حديث به ويژه در ايران ^۴ و شرق جزيره العرب (احساء و قطيف و بحرين) ^۵ بالا گرفت و نياز به تدوين جوامع حديثى تازه و