۰.اصل: فَلَمَّا انْقَضَتْ مُدَّتُهُ ، وَاستُكْمِلَتْ أَيَّامُهُ ، تَوَفَّاهُ اللّه ُ وَقَبَضَهُ إِلَيْهِ ، وَهُوَ عِنْدَ اللّه ِ مَرْضِيٌّ عَمَلُهُ ، وَافِرٌ حَظُّهُ ، عَظِيمٌ خَطَرُهُ . فَمَضى صلى الله عليه و آله وسلموَخَلَّفَ فِي أُمَّتِهِ كِتَابَ اللّه ِ ، وَوَصِيَّهُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنينَ وَإِمَامَ الْمُتَّقِينَ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَيْهِ ، صَاحِبَيْنِ مُؤْتَلِفَيْنِ ، يَشْهَدُ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْهُمَا لِصَاحِبِهِ بِالتَّصْدِيقِ .

شرح: المُدَّة (به ضمّ ميم و تشديد دال بى نقطه): زمان طويل، مثل سال ها و ماه ها.
اسْتُكْمِلَتْ، به صيغه مجهول است.
الاِسْتِكْمَال: اتمام چيزى به ضمّ تتمّه آن به عمده اجزاى آن، مثل ضمّ چند روزى كه كسر است از جمله عمر كسى به سال ها و ماه هاى گذشته.
يعنى: پس وقتى كه به سر آمد مدّت عمر او و كامل كرده شد روزهاى عمر او، ميرانيد او را اللّه تعالى و قبض روح او سوى رحمت خود كرد. و او در اين حال، نزد اللّه تعالى نيكوكارِ پرثوابِ عالى شأن بود. پس رفت آن حضرت صلى الله عليه و آله وسلم از دنيا و واپس گذاشت در امّت خود، قرآن را و جانشين خود، پادشاه مؤمنان و پيشواى پرهيزگاران را ـ صَلَوَاتُ اللّه ِ عَلَيْه ـ بر حالى كه قرآن و جانشينْ با هم بوده، الفت تمام داشتند؛ چه گواهى مى دهند هر يك از اين دو براى ديگرى، به سبب راست كردن هر يك ديگرى را؛ به اين معنى كه اگر امام، غير على و يازده فرزندش عليهم السلام باشد، قرآن باطل خواهد بود؛ چه در آيات قرآن، نهى از اختلاف از روى ظن، بسيار صريح شده و هر گاه امامى معصوم، عالم به جميع احكام نباشد، چاره اى به غير اختلاف از روى ظن نخواهد بود و قرآن باطل مى شود. و اگر قرآن نمى بود، على و اولادش عليهم السلام عاجز مى شدند از امامت و حكم از روى علم، در هر چه بى مكابره اختلاف در آن و در دليل آن رود. و بيانش اين است كه مى آيد:

۰.اصل: يَنْطِقُ الْاءِمَامُ عَنِ اللّه ِ فِي الْكِتَابِ بمَا أَوْجَبَ اللّه ُ عَلَى الْعِبادِ مِنْ طَاعَتِهِ ، وطَاعَةِ الإِمَامِ وَوِلَايَتِهِ ، وَوَاجِبِ حَقِّهِ الَّذِي أَرَادَ مِنِ اسْتِكْمَالِ دِينِهِ ، وَإِظْهَارِ أَمْرِهِ ، وَالْاحْتِجَاجِ بِحُجَجِهِ ، وَالاِسْتِضَاءَةِ بِنُورِهِ ، فِي مَعَادِنِ أَهْلِ صَفْوَتِهِ ، وَمُصْطَفَيْ أَهْلِ خِيَرَتِهِ .