شرح: تَسْتَفِزُّ (به فاء و تشديد زاء بانقطه) به صيغه مضارع معلومِ غايبه باب استفعال است.
المُنى (به ضمّ ميم و فتح نون و الف منقلبه از ياء، جمع مُنْية به ضمّ ميم و سكون نون): آرزوها.
تَسْتَعْلِقُها (به عين بى نقطه و قاف، به صيغه مضارع معلومِ غايبه باب استفعال است. و در بعض نسخ به غين بانقطه است؛ ۱ و حاصل هر دو، يكى است. و در بعضى به قاف است، به معنى اين كه «مضطرب مى كند» ۲
و آن، مناسب اين مقام نمى نمايد.
يعنى: گفت امير المؤمنين عليه السلام كه: به درستى كه دل هاى ناخردمندان، مانند جانور شكارى است. از جا درمى آورد ايشان را طمع ها. و مانند گرو به نظر مى گيرد ايشان را آرزوهاى دور و دراز. و به دام مى اندازد ايشان را فريب هاى شيطان و دنيا.
[حديث] هفدهم
۰.اصل:] عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِيِّ ، عَنْ عُبَيْدِ اللّه ِ الدِّهْقَانِ ، عَنْ دُرُسْتَ ، عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِيدِ ، قَالَ :] قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام :«أَكْمَلُ النَّاسِ عَقْلاً أَحْسَنُهُمْ خُلُقاً» .
شرح: گفت امام جعفر صادق عليه السلام كه: كامل ترِ مردمان در خردمندى، كسى است كه بهترِ مردمان باشد در خوش سلوكى با اللّه تعالى و مردمان. اين، اشارت است به اين كه: كسى كه خود را خردمند شمرد، مى بايد كه فسق و ظلم نكند.
[حديث] هجدهم
۰.اصل: [عَلِيٌّ ،] عَنْ أَبِي هَاشِمٍ الْجَعْفَرِيِّ ، قَالَ : كُنَّا عِنْدَ الرِّضَا عليه السلام ، فَتَذَاكَرْنَا الْعَقْلَ وَالْأَدَبَ ، فَقَالَ :«يَا أَبَا هَاشِمٍ ، الْعَقْلُ حِبَاءٌ مِنَ اللّه ِ ، وَالْأَدَبُ كُلْفَةٌ ؛ فَمَنْ تَكَلَّفَ الْأَدَبَ ، قَدَرَ عَلَيْهِ ؛ وَمَنْ تَكَلَّفَ الْعَقْلَ ، لَمْ يَزْدَدْ بِذلِكَ إِلَا جَهْلاً» .
