۰.اصل:«وَ «كُلُّ شَىْ ءٍ هَالِكٌ إِلَا وَجْهَهُ»^۱ ، «لَهُ الْخَلْقُ وَالْأَمْرُ تَبَارَكَ اللّه ُ رَبُّ الْعَالَمِينَ» » ^۲ .

شرح: چون فارغ شد از بيان ربوبيّت او، شروع كرد در مضمون دو آيت؛ يكى از سوره قصص و در آن، بيانِ مقتضاى ربوبيّت اوست و ديگرى از سوره اعراف و در آن، بيانِ دليل ربوبيّت و عموم ربوبيّت اوست.
الْهَالِك: به كار نيامدنى. الْوَجْه: راهى كه قرار دهند تا مردمان به آن راه روند. لام در لَهُ براى ملكيّت است و تقديم ظرف، براى حصر است و اين حصر، منافات ندارد با آيت: «فَتَبَارَكَ اللّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِينُ»^۳ نظير: «قُلِ اللَّهُمَّ مَــلِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِى الْمُلْكَ مَن تَشَآءُ»^۴ .
الْأَمْر: حكم پادشاه در محلّ اختلاف. التَّبَارُك: بسيار كامل شدن و بسيار نفع رسانيدن. و اين جا هر دو مناسب است. الرَّبّ: صاحبِ كلِّ اختيار چيزى.
يعنى: و هر راهى باطل است مگر راهى كه او قرار داده سوى خود، چنانچه در سوره قصص است و بيان مى شود در حديث اوّل و دوّمِ باب بيست و سوم.
مملوك اوست و بس، تدبير و فرمان در مُخْتَلَفٌ فِيه؛ به اين معنى كه غير او مستقلّ در قدرت يا در حكومت نيست.
بسيار كامل يا بسيار خيرمند است اللّه تعالى، كه صاحبِ كلِّ اختيارِ هر كس و هر چيز است، چنانچه در سوره اعراف است.