[حديث] چهارم

۰.اصل: [مُحَمَّدُ بْنُ أَبِي عَبْدِ اللّه ِ رَفَعَهُ، عَنْ عَبْدِ الْعَزِيزِ بْنِ الْمُهْتَدِيِّ، قَالَ: ]سَأَلْتُ الرِّضَا عليه السلام عَنِ التَّوْحِيدِ، فَقَالَ:«كُلُّ مَنْ قَرَأَ «قُلْ هُوَ اللّه ُ أَحَدٌ» وَآمَنَ بِهَا، فَقَدْ عَرَفَ التَّوْحِيدَ» . قُلْتُ: كَيْفَ يَقْرَؤُهَا؟ قَالَ: «كَمَا يَقْرَؤُهَا النَّاسُ، وَزَادَ فِيهِ: كَذلِكَ اللّه ُ رَبِّي، كَذلِكَ اللّه ُ رَبِّي».

شرح: پرسيدم امام رضا عليه السلام را از اقرار به يگانه بودنِ اللّه تعالى؛ كه كدام است حدّ واجب آن، كه اگر نباشد شرك است و بخشيده نمى شود، چنانچه در سوره نساء گفته كه: «إِنَّ اللَّهَ لَا يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ»^۱ ؟
پس گفت كه: هر كه خواند سوره «قُلْ هُوَ اللّه ُ أَحَدٌ» را و ايمان آورد به آن، پس به تحقيق شناخت حدّ واجب توحيد را.
گفتم كه: چگونه مى خواند آن را؟
گفت كه: چنانچه مى خوانند مردمان؛ به اين معنى كه تغييرى در آن نشده. و زياد كرد در آن: «كَذلِكَ اللّهُ رَبِّي» را دو بار.
مخفى نماند كه «وَزَادَ» به لفظ ماضى آورد، نه مضارع، تا اشارت باشد به اين كه آن، داخلِ ايمان به آن سوره است و جزء آن نبوده كه افتاده باشد.