۰.اصل:« «مَنْ يُطِعِ اللّه َ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزاً عَظِيماً»^۱ وَنَالَ ثَوَاباً جَزِيلاً؛ وَمَنْ يَعْصِ اللّه َ وَرَسُولَهُ، فَقَدْ خَسِرَ خُسْرَاناً مُبِيناً، وَاسْتَحَقَّ عَذَاباً أَلِيماً، فَأَنْجِعُوا بِمَا يَحِقُّ عَلَيْكُمْ مِنَ السَّمْعِ وَالطَّاعَةِ وَإِخْلَاصِ النَّصِيحَةِ وَحُسْنِ الْمُؤَازَرَةِ ، وَأَعِينُوا عَلى أَنْفُسِكُمْ بِلُزُومِ الطَّرِيقَةِ الْمُسْتَقِيمَةِ، وَهَجْرِ الْأُمُورِ الْمَكْرُوهَةِ، وَتَعَاطَوُا الْحَقَّ بَيْنَكُمْ، وَتَعَاوَنُوا بِهِ دُونِي، وَخُذُوا عَلى يَدَيَ ^۲ الظَّالِمِ السَّفِيهِ، وَمُرُوا بِالْمَعْرُوفِ، وَانْهَوْا عَنِ الْمُنْكَرِ، وَاعْرِفُوا لِذَوِي الْفَضْلِ فَضْلَهُمْ، عَصَمَنَا اللّه ُ وَإِيَّاكُمْ بِالْهُدى، وَثَبَّتَنَا وَإِيَّاكُمْ عَلَى التَّقْوى، وَأَسْتَغْفِرُ اللّه َ لِي وَلَكُمْ».

شرح: «وَ مَن يُطِعِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزًا عَظِيمًا» از سوره احزاب است و پيش از آن اين است كه: «يَـأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ اتَّقُواْ اللَّهَ وَ قُولُواْ قَوْلًا سَدِيدًا * يُصْلِحْ لَكُمْ أَعْمَــلَكُمْ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ»^۳ .
«وَمَن يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ»^۴ در سوره احزاب و نساء و جنّ هست.
الْاءِنْجَاع (به نون و جيم و عين بى نقطه): به مطلب رسيدن.
فاء در فَانْجَعُوا براى تفريع است و اشارت است به اين كه: اطاعت اللّه تعالى در تقوى و قول سَديد، عبارت است از پيروى امام عالم به جميع احكام؛ و عصيان ايشان، ضدّ آن است.
النَّصِيحَة: خالص بودن براى كسى. إِخْلَاصُ النَّصِيحَة، از قبيل مبالغه است و مراد اين است كه: كمالِ فرمان بردارى امام، مبادا كه به قصد دنيا باشد.
دُونِي به معنى «عِنْدِي» است.
أَسْتَغْفِرُ اللّهِ لِي مبنى بر خلط است، نظير «لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ مَا تَقَدَّمَ مِن ذَنبِكَ وَ مَا تَأَخَّرَ»^۵ .
يعنى: هر كه اطاعت كند اللّه تعالى را و رسول او را به اتّقاء و قول سديد، پس به تحقيق به مطلب رسيده رسيدنى بزرگ و دريافته ثوابِ فراوان را. و هر كه نافرمانى كند اللّه تعالى و رسول او را، پس به تحقيق زيان كار شده زيان كارى ظاهر و سزاوار شده عذاب دردناك را، پس به مطلب رسيد به آنچه لازم مى شود بر شما كه شنيدن سخن امام حق است و فرمان بردارى اوست و خالص ساختنِ كمالِ فرمان بردارى اوست و نيكويىِ مدد كردنِ امام حق است. و مدد كنيد عقل خود را بر هوا و هوس خود، تا عقل، هوس را مغلوب كند به ملازمت راه راست و مفارقتِ كارهايى كه اللّه تعالى در سؤال از آنها كراهت دارند. و داد و ستد حق كنيد ميان خود. و مددِ هم كنيد به حق نزد من. و بچسبيد بر دو دست ظالمِ بى عقل. و امر به پيروى علم كنيد. و نهى از پيروى ظن كنيد. و شناسيد براى صاحبان فضيلت، فضيلت ايشان را.
نگاه داراد ما را اللّه تعالى و شما را به راستى. و ثابت قدم كناد ما را و شما را بر پرهيزكارى. و طلب آمرزشِ اللّه تعالى مى كنم براى خود و براى شما.

۰.اصل:«نَحْمَدُهُ بِجَمِيعِ مَحَامِدِهِ كُلِّهَا عَلى جَمِيعِ نَعْمَائِهِ كُلِّهَا، وَنَسْتَهْدِيهِ لِمَرَاشِدِ أُمُورِنَا، وَنَعُوذُ بِهِ مِنْ سَيِّئَاتِ أَعْمَالِنَا، وَنَسْتَغْفِرُهُ لِلذُّنُوبِ الَّتِي سَبَقَتْ مِنَّا، وَنَشْهَدُ أَنْ لَا إِلهَ إِلَا اللّه ُ، وَأَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، بَعَثَهُ بِالْحَقِّ نَبِيّاً دَالًا عَلَيْهِ، وَهَادِياً إِلَيْهِ، فَهَدى بِهِ مِنَ الضَّلَالَةِ، وَاسْتَنْقَذَنَا بِهِ مِنَ الْجَهَالَةِ».

شرح: الْمَحَامِد (به فتح ميم اوّل و كسر ميم دوم، جمع «مَحْمَد» به كسر ميم و سكون حاء و فتح ميم دوم): آلت هاى حمد كه در حامد است، مثل زبان و دل و ساير اعضا و اجزا كه موافقت زبان و دل كند.
النَّعْمَاء (به فتح نون و سكون عين و مدّ): نعمت.
الْمَرَاشِد (جمع «مَرْشَد» به فتح ميم و سكون راء و فتح شين): راه هاى راست.
لِلذُّنُوبِ الَّتِي سَبَقَتْ مِنَّا مبنى بر خلط خود به شيعه خود است، نظير «فَلَمَّآ ءَاسَفُونَا»^۱ كه بيان مى شود در حديث ششمِ باب آينده.
يعنى: ستايش مى كنيم اللّه تعالى را به وسيله جميع آلت هاى ستايش او، همگى آنها بر جميع نعمت او همگى آن. و طلب هدايت او مى كنيم براى راه هاى راستِ كارهاى ما. و پناه مى گيريم به او از بدهاى عمل هاى ما. و طلب آمرزش مى كنيم از اللّه تعالى براى گناهانى كه در سابق زمان سر زده از ما. و گواهى مى دهيم كه مستحقّ عبادتى نيست مگر اللّه تعالى و اين كه محمّد، بنده و فرستاده اوست سوى خلايق؛ فرستاد او را با آنچه به كار آمدنى است بر حالى كه پيغمبرى است كه دلالت كننده مردمان است بر راه شناخت ربوبيّت اللّه تعالى و راهنماست سوى او. پس راه نمود و رها كرد اللّه تعالى به محمّد، مردمان را از گمراهى ايشان و نجات داد ما را به محمّد از حكم و عملِ بى علم.