درآمد

امامت ، يكى از منصب هاى الهى است كه در امتداد نبوّت و براى تداوم آن ، وضع شده است .
قرآن كريم ، برخى از پيامبران چون ابراهيم عليه السلام را صاحب اين مقام ، معرّفى مى كند :
«إِنِّى جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا .^۱
همانا من ، تو را پيشواى مردم قرار دادم» .
براى پى بردن به نسبت و رابطه دقيق امامت با نبوّت ، بايد دانست كه مقام نبوّت الهى ، داراى شئونى است :
1. دريافت وحى از سوى خداوند ،
2. ابلاغ وحى به مردم ،
3. تبيين و تشريح وحى براى مردم ،
4. اجراى شريعت در ميان مردم و رهبرى جامعه ،
5. اسوه بودن .
از اين شئون پنجگانه ، مورد اوّل و دوم، با ختم نبوّت، پايان مى پذيرد ؛ امّا نياز انسان ها به سه شأن ديگر ، همچنان باقى است و همين ، مقتضى منصب امامت است و بدين جهت ، امامت ، تداوم نبوّت ، تلقّى مى گردد .
پيروان اهل بيت عليهم السلام ، امامت را يك منصب اجتماعى صرف كه قابل انتخاب و