۱۶۶.الكافىـ به نقل از ابو جارود ـ: امام باقر عليه السلام فرمود : «هنگامى كه اجل حسين عليه السلام در رسيد ، وصيّتش را كه مكتوب بود، در نوشته اى (نامه اى) در هم پيچيده ، به دخترش فاطمه سپرد و چون شهادت حسين عليه السلام به وقوع پيوست ، فاطمه ، آن را به على بن الحسين عليه السلام سپرد» .
به امام عليه السلام گفتم : خدايت رحمت كند ! در آن، چه بود؟
فرمود : «آنچه آدمى زاده از آغاز تا نيست شدن دنيا به آن، نياز دارد» . ^۱

۱۶۷.الغيبة ، طوسىـ به نقل از احمد بن ابراهيم ـ: در سال 262 هجرى ^۲ بر حكيمه ، دختر امام جواد عليه السلام وارد شدم. از پشتِ پرده با او سخن گفتم و از دينش پرسيدم . او همه كسانى را كه امامِ خود مى دانست ، نام برد و حتّى نام [كوچكِ] حجّة بن الحسن را نيز بر زبان آورد .
به او گفتم : خدا ، مرا فداى تو كند ! آيا او را ديده اى يا خبر دارى؟
گفت : اين را از نامه اى (وصيّتى) كه ابو محمّد (امام عسكرى) به مادر خود نوشته ، مى دانم .
به او گفتم : آن كودك ، كجاست؟
گفت : پنهان است .
گفتم : شيعه ، به چه كسى پناه ببرد؟

فصل چهارم : وصيّت هاى امام عليه السلام

4 / 1

آنچه به اُمّ سلمه داد

۱۶۵.الكافىـ به سند معتبر ، از حُمران ـ: از امام باقر عليه السلام در باره آنچه مردم مى گفتند كه : صحيفه اى ممهور به امّ سلمه داده شده است ، پرسيدم .
فرمود : «هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله قبضِ روح شد ، على عليه السلام دانش ، سلاح و آنچه را بود ، به ارث برد . سپس به حسن عليه السلام رسيد و آن گاه به حسين عليه السلام ، و چون بيم داشتيم كه [دشمنان] بر ما غلبه كنند ، وى آن را نزد اُمّ سلمه به امانت نهاد . سپس على بن الحسين عليه السلام آن را از امّ سلمه گرفت» .
گفتم : آرى . سپس به پدرت و آن گاه به تو رسيد و پس از اين با توست؟
فرمود : «آرى» . ^۱