1.احنف بن قيس بن معاويه تميمى سعدى ، ابو بحر بصرى، كه نامش را ضحّاك و برخى «صخر» گفته اند ، در زمان پيامبر صلى الله عليه و آله اسلام آورد ؛ ولى ايشان را نديد . او به بردبارى و آقايى ، شهره است. از فرماندهان لشكر عمر در فتح خراسان و فرماندهان لشكر عثمان در فتح مرو بود. در جنگ جَمَل به همراه چهارهزار نفر از قبيله اش ، از جنگ با امير مؤمنان عليه السلام دست كشيد و از سپاهيان همراه عايشه ، كناره گيرى كرد. او از فرماندهان لشكر امير مؤمنان در جنگ صفّين بود. وى جايگاه نيكويى نزد معاويه داشت ؛ ولى از ستايش امير مؤمنان عليه السلام و مدح ايشان كوتاه نمى آمد. امام حسين عليه السلام قبل از قيام ، با وى مكاتبه كرد ؛ ولى جوابى نداد. وى دوست مُصعَب بن زبير بود و از همين جهت در مسير كوفه با او همراهى كرد. او در سال ۶۷ ق ، از دنيا رفت.

2.كَتَبَ الأَحنَفُ إلَى الحُسَينِ عليه السلام ـ وَبَلَغَهُ أنَّهُ عَلَى الخُروجِ ـ : «فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَ لَا يَسْتَخِفَّنَّكَ الَّذِينَ لَا يُوقِنُونَ» (سوره روم : آيه ۶۰) (أنساب الأشراف : ج ۳ ص ۳۷۵ ، سير أعلام النبلاء : ج ۳ ص ۲۹۸) .

3.هند دختر ابو اُميّة بن مغيره قريشى مخزومى ، به كنيه اش شهرت دارد . پدرش از سخاوتمندان بود . او با شوهرش ابو سَلَمه ، به حبشه مهاجرت كرد و از آن جا به مدينه هجرت نمود و نخستين هودج نشين مهاجرى بود كه وارد مدينه شد . وقتى شوهرش بر اثر زخمى كه در جنگ اُحُد خورده بود ، از دنيا رفت ، پيامبر صلى الله عليه و آله در سال چهارم هجرى ، او را به همسرى گرفت . اُمّ سلمه از زنان فهميده صحابى بود و از پيامبر صلى الله عليه و آله ، روايت نقل كرده است . داستان كسا كه در منزل وى اتّفاق افتاد ، مشهور است و در آن ، پيامبر صلى الله عليه و آله به او فرمود : «تو بر راه درست هستى» . اُمّ سلمه ، زنى زيبا و دل ربا و صاحب نظر بود . وى از شخصيت هاى مشهور به دوستى اهل بيت عليهم السلام و ولايت آنان بود . امام حسين عليه السلام صحيفه مُهر و موم شده و سلاح پيامبر صلى الله عليه و آله و باقى ميراث نبوى را تسليم وى كرد و پس از آن ، امام زين العابدين عليه السلام آنها را تحويل گرفت . وى در دوران خلافت يزيد بن معاويه در سال ۶۱ ق ، از دنيا رفت و در بقيع به خاك سپرده شد .

1.ابو سعيد انصارى خُدرى ـ كه نامش سعد بن مالك بن سِنان است و به كنيه اش مشهور شده است ـ ، صحابى و از چهره هاى سرشناس انصار است . او در جنگ هاى بسيارى با پيامبر صلى الله عليه و آله حضور داشت و پس از پيامبر صلى الله عليه و آله نيز همراهى امير مؤمنان را رها نكرد. وى، محدّثى بزرگ است و امام صادق عليه السلام از او با بزرگى و تكريم ، ياد كرده است ؛ زيرا از راه حق ، انحراف پيدا نكرد . او در سال ۷۴ هجرى در گذشت.

2.غَلَبَنِي الحُسَينُ عليه السلام عَلَى الخُروجِ ، وقَد قُلتُ لَهُ : اِتَّقِ اللّه َ في نَفسِكَ ، وَالزَم بَيتَكَ (الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : ج ۱ ص ۴۴۵ ، تهذيب الكمال : ج ۶ ص ۴۱۷) .

3.ابو واقد ليثى ـ كه ظاهرا همان حارث بن عوف بن اُسَيد است كه با كنيه مشهور شده است ـ ، صحابى است و برخى گفته اند : در سال دوم هجرى به دنيا آمد. در برخى از جنگ هاى پيامبر صلى الله عليه و آله حضور داشت و همراه امام على عليه السلام نيز در جنگ صفّين شركت كرد. معاويه سوگند ياد كرد كه در گوش هايش ، سرب گداخته بريزد . گفته اند : وى، يك سال در مكّه مجاور شد و همان جا در گذشت و در قبرستان مهاجران در فخ ، به خاك سپرده شد. نيز گفته اند : در سال ۶۵ يا ۶۸ در مدينه در گذشت. با اين كنيه ، مرد ديگرى به نام صالح بن محمّد بن زائده نيز هست كه در سال ۱۴۵هجرى از دنيا رفت و به كنيه ابو واقد ليثى صغير ، مشهور است و او غير از اين فردِ مورد نظر ماست.

4.بَلَغَني خُروجُ حُسَينٍ عليه السلام فَأَدرَكتُهُ بِمَلَلٍ ، فَناشَدتُهُ اللّه َ ألّا يَخرُجَ ، فَإِنَّهُ يَخرُجُ في غَيرِ وَجهِ خُروجٍ ، وإنَّما يَقتُلُ نَفسَهُ . فَقالَ : لا أرجِعُ (الطبقات الكبرى (الطبقة الخامسة من الصحابة) : ج ۱ ص ۴۴۵) .