فصل سوم : شهادت ياران امام حسين عليه السلام

3 / 1

ويژگى هاى ياران امام عليه السلام

در اين فصل ، چگونگى شهادت شمارى از ياران امام حسين عليه السلام كه نكته قابل توجّهى در زندگى يا شهادت آنها گزارش شده ، ارائه مى گردد ؛ امّا پيش از آن ، اشاره به چند نكته در تبيين شخصيت و ويژگى هاى آنان ، قابل توجّه است :

1 . بهترين ياران

برپايه گزارش شمارى از منابع معتبر تاريخى ، امام حسين عليه السلام هنگام غروب تاسوعا ، ضمن خطابه اى حماسى ، در ستايش از ياران خود فرمود :
فَإِنّي لا أعلَمُ لي أصحابا أوفى ولا خَيرا مِن أصحابي . ¹ من ، يارانى باوفاتر و بهتر از ياران خود ، سراغ ندارم .
اين سخن ، حاكى از آن است كه ياران امام حسين عليه السلام ، انسان هاى كاملِ دوران امامتِ آن بزرگوار بوده اند . لذا در «زيارت رجبيّه» ، آمده است :
السَّلامُ عَلَيكُم أيُّهَا الرَّبّانِيّونَ ، أنتُم خِيَرَةُ اللّهِ ، اختارَكُمُ اللّهُ لِأَبي عَبدِ اللّهِ عَلَيهِ السَّلامُ . ² سلام بر شما ، اى خدايى شدگان ! شما برگزيدگان خداييد كه خداوند ، شما را براى

2 / 15

آخرين دعاى حسين عليه السلام در روز عاشورا

۴۵۳.مصباح المتهجّدـ به نقل از ابو عبد اللّه ، حسين بن على بن سفيان بَزوفَرى ـ: آخرين دعاى امام حسين عليه السلام در روزى كه او را در ميان گرفتند و مغلوب شد ، [اين بود ] : «خداوندا ! تو والامكان ، سِتُرگِ چيره ، چاره ساز و بى نياز از آفريده هايى كه بزرگى ات فراگير است و بر هر چه بخواهى ، توانايى . رحمتت نزديك و وعده ات راست است . فرو ريزنده نعمت ، نيكوْآزمون ، نزديكْ چون خوانده شوى ، محيط بر هر چه آفريدى ، پذيرنده توبه آن كه به سويت باز گردد ، توانا بر هر چه اراده كنى ، دريابنده هر چه بجويى ، سپاس گزارى ، چون سپاسَت بگزارند و ياد كننده اى ، چون يادت كنند ! از سرِ نياز ، تو را مى خوانم و از سرِ نادارى ، به تو رغبت مى ورزم و از سرِ ترس ، به تو پناه مى برم و از سرِ اندوه ، نزد تو مى گِريم و از سرِ ضعف ، يارى ات را مى طلبم و براى كفايت كردن ، بر تو توكّل مى كنم . ميان ما و قوم ما ، داورى كن كه آنان ، ما را فريفتند و نيرنگ زدند و ما را وا نهادند و به ما خيانت كردند و ما را كُشتند ، در حالى كه ما خاندانِ پيامبرت و فرزندان حبيبت محمّد بن عبد اللّه صلى الله عليه و آله هستيم كه او را به رسالتت برگزيدى و بر وحى ات امينش كردى . پس براى ما فَرَجى و گشايشى قرار ده ، به رحمتت ، اى مهربان ترينِ مهربانان !» . ^۱