سپرده و به وى فرمان داده است كه همه آنها را به او (زين العابدين عليه السلام ) بدهد . ^۱

۴۹۹.الكافىـ به نقل از ابو حَمزه ثُمالى ، از امام باقر عليه السلام ـ: چون هنگام وفات [ پدرم ] على بن الحسين عليه السلام فرا رسيد ، مرا به سينه اش چسباند و سپس فرمود : «اى فرزند عزيزم ! تو را به آنچه پدرم هنگام فرا رسيدن وفاتش به من وصيّت كرد ، وصيّت مى كنم ، و نيز به آنچه پدرش به وى وصيّت كرده است» .
سپس فرمود : «اى پسر عزيزم ! مبادا بر كسى ستم كنى كه در برابر تو ، هيچ ياورى جز خدا ندارد!» . ^۲

9 / 4

آخرين يارى خواهى امام عليه السلام براى اِتمام حجّت

۵۰۰.الملهوف :هنگامى كه حسين عليه السلام ، شهادت جوانان و محبوبانش را ديد ، تصميم گرفت كه خود به ميدان برود و ندا داد : «آيا مدافعى هست كه از حَرَم پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، دفاع كند ؟ آيا يكتاپرستى هست كه در كار ما از خدا بترسد ؟ آيا دادرسى هست كه به خاطر خدا ، به دادِ ما برسد ؟ آيا يارى دهنده اى هست كه به خاطر خدا ، ما را يارى دهد ؟» .
پس صداى ناله زنان برخاست . ^۳

9 / 2

خداحافظى امام عليه السلام با زنان

۴۹۷.المناقب ، ابن شهرآشوب :سپس حسين عليه السلام ، با زنان، وداع كرد . سكينه ، شيون مى كرد . امام عليه السلام ، او را به سينه اش چسباند و فرمود :
اى سَكينه ! بدان كه پس از من ، گريه ات طولانى
خواهد بود ، هنگامى كه مرگ ، مرا در يابد .
با اشك حسرتت ، دلم را آتش مزن
تا آن گاه كه روح در بدن دارم
و چون كشته شدم ، تو سزامند گريستنى
اى بهترينِ زنان ! ^۱

9 / 3

وصيّت هاى امام عليه السلام

۴۹۸.إثبات الوصيّة :حسين عليه السلام ، سپس على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام را ـ كه بيمار بود ـ ، فرا خواند و اسم اعظم و ميراث هاى پيامبران را به او وصيّت كرد و او را آگاه كرد كه علوم و نوشته ها و قرآن ها و سلاح را به اُمّ سَلَمه ـ كه خدا از وى خشنود باد ـ ،