شواهد درون‌متنی سندیت نهج‌البلاغه
سال
چهارم / شماره پیاپی
8 /
صفحه
100-120
چکیده :
ازجمله شبهاتی که دربارۀ نهج‌البلاغه مطرح شده، اعتبار مطالب و استناد آن به امیرالمؤمنین علی(ع) است که اندکی بعد از تدوین نهج‌البلاغه ادعا شده است و افرادی آگاهانه یا ناآگاهانه به آن دامن زده‌اند. در این مقاله، با تکیه بر شواهد درون‌متنی نهج‌البلاغه بر این نکته تأکید شده است که اگر هیچ سند معتبری هم در این باره پیدا نشود، باز هم می‌توان ادعا کرد که این جملات و سخنان از آن امام همام(ع) صادر شده است؛ زیرا شواهدی چون علو محتوا و جامعیت، بداعت کلام، تأثیرگذاری و جاذبۀ عجیب، فصاحت و بلاغت، سخن از رؤیت ملائکه، شنیدن و دیدن نشانه‌های آفاقی و انفسی، اخبار غیب و خبردادن از آینده، تحدی‌طلبی درباب علم و آگاهی و هماهنگی وقایع در نهج‌البلاغه با تاریخ، ثابت می‌کند که حقایق و معارفی که در این مجموعۀ عظیم درقالب گفتارهای بدیع و جذاب مطرح شده، از عهدۀ بشر عادی خارج است و این متن درعین صامت‌بودن، به استنادش به علی(ع) گواهی می‌دهد.
کلیدواژه‌های مقاله :نهج‌البلاغه؛ سندیت نهج‌البلاغه؛ شواهد درون‌متنی؛ امیرالمؤمنین علی (ع)؛ اعجاب
