امام علی علیه السلام می فرماید:
لايَنْبَغی لِلْعَبْدِ اَنْ يَثِقَ بِخَصْلَتَيْنِ: الْعافِيَةِ وَ الْغِنی، بَيْنا تَراهُ مُعافًی اِذْ سَقِمَ، وَ بَيْنا تَراهُ غَنِيّاً اِذِ افْتَقَرَ.
بنده را نسزد كه به دو صفت اعتماد كند: تندرستی و توانگری. چه اينكه در همان وقت كه او را تندرست بينی ناگهان بيمار میشود، و آن زمان كه او را توانگر بينی به ناگاه تهيدست میگردد.
نهج البلاغه، حکمت ۴۲۶