بررسی و نقد سبک شناختی مفهوم عبارت«وَیْلُ امِّهِ، کَیْلاً بِغَیْرِ ثَمَن!» در نهج البلاغه
سال
بیست و دوم / شماره پیاپی
86 /
صفحه
51-74
چکیده :
فهم عبارت «ویل امّه کیلا بغیر ثمن» در نهج البلاغه نیازمند نگاه یکپارچه اسلوبی است نه نگاه جزء نگر لفظی. شارحان و به تبع آن مترجمان در بیان آن و حتی اعراب آن به خطا رفته اند، و ویل را در ذمّ و دعا علیه تکذیب کنندگان حضرت دانسته اند، و لذا ضمیر در أمّه را به ما قبل برگردانده اند، و نصب «کیلا» را از باب مفعول مطلق برای فعل محذوف گفته اند؛ اما با توجه به استعمال این اسلوب در زبان عربی و به ویژه اشعار، به یکپارچگی لفظی و مفهومی این عبارت به عنوان یک اسلوب و سبک سخن می رسیم، و معنای آن در کلام حضرت، بر خلاف لفظ ـ که گاه کاربرد دارد ـ مدح، تعجب و تحسر است. ضمیر به ماقبل برنمی گردد و با تمییز پس از خود، رفع ابهام می شود. معنا چنین می شود: دریغا و شگفتا از این پیمانه که بی بها عطا می گردد، کاش/ اگر ظرفی برایش می بود!
کلیدواژههای مقاله :نهج البلاغه؛ ویل امّه؛ اسلوب؛ مدح به لفظ ذم