‏دیگر راوی قبیله عبد القیس و مردم بحرین، ابان بن أبی عیاش است. او از اصحاب امام حسن مجتبی علیه السلام تا امام باقر علیه السلام بوده است.^۱

بنا بر نقل ابن غضایری، اصحاب وضع کتاب سُلیم را به او نسبت داده‏اند،^۲ که این نوشتار به آن نمی‌پردازد.^۳

ابراهیم بن نعیم عبدی (ابوالصباح کنانی) از بزرگان اصحاب، موثق و در طبقه اصحاب امام باقر، امام صادق و امام کاظم علیهم السلام دیگر راوی بحرینی است.^۴ شیخ مفید در رساله عددیه، او را در شمار «فقهاء اصحاب»... «و الاعلام الرؤساء المأخوذ عنهم الحلال و الحرام و الفتیا و الاحکام الذین لا یطعن علیهم و لا طریق الی ذم واحد منهم و هم اصحاب الاصول المدوّنه و المصنفات المشهورة» نام برده است.^۵

عمر بن اُذَینه از دیگر چهره‏های درخشان و بزرگان اصحاب و از ثقات جلیل و از عبد القیس^۶ یا موالیان آنها است.^۷ کشی او را کوفی و موالی عبد القیس دانسته، ولی نجاشی او را «شیخ اصحابنا البصریین و وجههم» و از عبد القیس معرفی نموده است. در مواجهه‏ای که عمر بن اذنیه با ابن ابی لیلا قاضی بصره دارد، خود را از عبد القیس و نواده عبدالرحمن بن اذینه معرفی می‏کند.^۸ او هم‌چنین، در طریق کتاب سُلَیم بن قیس هلالی، از ابان بن ابی عیاش است.^۹

مسعدة بن صدقه دیگر راوی بحرینی از اصحاب امام صادق علیه السلام است. برخی او را بتری دانسته‏اند که باعث تضعیفش از ناحیه برخی رجالی‏ها شده است. ^۱۰ در کتب چهار گانه شیعه بیشتر از دویست روایت از وی نقل شده است. گفتنی است که او راوی صحیفه سجادیه نیز هست. می‏دانیم همه روایت‏های موجودِ صحیفه سجادیه از بهاء الشریف و از طریق وی، از متوکل بن هارون، از یحیی بن زید و امام صادق علیه السلام است.