بغداد تولید شد^۱ كه بعدها قمی‌ها به نگارش چنین آثاری توجه نشان دادند.^۲ افزون بر این، كتاب‌های تك‌نگاری فراوانی در موضوعات مختلف در بغداد تدوین گردید. ابن ‌ابی‌عمیر از اركان حدیثی امامیه در بغداد آثار فراونی از این دست را مدون ساخته بود كه پس از نابودی آنها، از حفظ چهل مجلد از آنها را با عنوان نوادر احیا كرد.^۳ شیخ صدوق در تدوین كتاب من‌لایحضره الفقیه از نوادر ابن ‌ابی‌عمیر بهره برده است.^۴

در موضوع علم الحدیث و دانش رجال نیز اصحاب بغدادی فعال بودند. آنان با نگارش کتاب‌هایی در دانش حدیث و رجال به نوعی از پیشگامان این عرصه به شمار می‌روند. در این زمینه می‌توان به كتاب‌های اختلاف الحدیث ابن‌ ابی‌عمیر^۵ و علل الاحادیث یا اختلاف الحدیث یونس‌ بن ‌عبدالرحمان اشاره كرد.^۶ محمد بن ‌عیسی عبیدی بغدادی نیز در دانش رجال كتابی به نام الرجال را تألیف كرده بود.^۷

در دوره پیش رو، در شهر بغداد نشست‌های علمی در بغداد از رونق بسزایی برخوردار بوده است، ولی در منابع، به صراحت از مجالس و حلقات حدیثی امامیه گزارش چندانی در دسترس نیست؛ با آن كه می‌دانیم با وجود محدثان برجسته از اصحاب در بغداد قطعاً آنان در آن شهر مجالس حدیثی داشته‌اند، ولی این نكته راو نباید فراموش كرد كه فعالیت‌های گروه امامیه در بغداد هماره از سوی خلافت عباسی رصد می‌شده است. از این رو، برگزاری علنی جلسات علمی و حدیثی امامیه، در دوران حضور، در بغداد با مشكلاتی مواجه بوده است. هر چند مباحث حدیثی از حساسیت كمتری نسبت به مباحث كلامی برخوردار بود،