اگر گفته شود که پیش از امّ البنین، حضرت فاطمه زهرا علیها السلام، پس از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به بقیع می‌آمد و در فراق پدر و در بی‌وفایی امت پدرش ناله‌ها سر می‌داد، در جواب می‌گوییم که کسی ننوشته است که مردمان برای ناله زهرا علیها السلام در بقیع گرد هم می‌آمدند، بلکه نوشته‌اند که امیرمؤمنان علیه السلام در بقیع اتاق یا خانه‌ای را ساخته بود که در تاریخ به اسم «بیت الأحزان» یا «مسجد بیت الأحزان» شناخته شده است و حضرت فاطمه زهرا علیها السلام در داخل آن با خدا راز و نیاز می‌کرد و می‌گریست.^۱

رابعاً. مقرم می‌نویسد:

۰.زن وقتی به قبرستان می‌رود و برای خویشان فقید خود گریه می‌کند که خویشانش در آنجا دفن شده باشند؛ اما اگر خویشانش در آنجا مدفون نباشد، هرگز به آنجا نمی‌رود و کسی چنین چیزی ندیده و سراغ ندارد، اصلاً عادت مردم بر این نیست و عادت آن زمان هم با این زمان فرقی نکرده است. بنا بر این، نسبت ابوالفرج به این که ام البنین هر روز به بقیع می‌رفت و... دروغ خیلی واضحی است که هیچ‌ گونه دلیل و اماره‌ای بر صحت و صدق آن وجود ندارد، بلکه منظور ابوالفرج از نقل این دروغ این بوده است که مروان ‌بن ‌حکم جنایت‌کار را رقیق القلب و دل نازک معرفی کند که با گریه ام البنین چگونه دلش می‌سوخت و احساسات و عواطفش تهییج می‌شد و اشکش جاری می‌گردید؟ و حال آن که مروان ‌بن‌ حکم کسی بود که با شنیدن قتل امام حسین علیه السلام اظهار فرح و شادمانی کرد و شعر «و لونک الأحمر فی الخدّین...» را خواند. ^۲

خامساً. مرحوم مقرم، ضمن تشکیک در قید حیات بودن ام البنین در سال 61ق، سه قول در این باره را ذکر می‌کند كه در ذیل به آن اشاره می‏شود:

1. قول علامه محمد حسن قزوینی که نوشته است:

۰.در خانه ام البنین مادر حضرت عباس جلسه عزا و سوگواری تشكیل می‏شد.^۳

2. قول مرحوم سماوی است که نوشته است:

۰.من، جداً از مرثیه خوانی مادر عباس فاطمه ام البنین _ كه ابوالحسن اخفش در