نشستن به ايشان نداد . پس ايشان مدّتى ايستادند ، بعد از آن گفتند كه : يا ابن رسول اللّه ! اين چه جفاى عظيم است / 29 / كه به ما مى رسانى و ما را خفيف و خوار مى گردانى بعد از اين همه مانع شدن ها؟! آيا چه حرمت و عزّت باقى خواهد ماند بعد از اين براى ما؟! پس فرمود حضرت امام رضا عليه السلام كه : اين آيت را بخوانيد كه : «وَ مَآ أَصَـبَكُم مِّن مُّصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَ يَعْفُواْ عَن كَثِيرٍ»^۱ ، ترجمه ـ واللّه يعلم ـ : «هر مصيبتى كه به شما رسيد ، پس آن به سبب چيزى است كه به دست هاى خود كسب كرديد و عفو مى كند حضرت پروردگار از گناه هاى شما بسيار» . امام عليه السلام فرمود كه : اقتدا نكردم من در اين كار مگر به جناب حضرت پروردگار و به رسول خدا و به على مرتضى و ائمه هدى از جمله پدران بزرگوار خودم ـ عليه التحيه والثنا ـ چه ايشان عتاب كردند بر شما و من اقتدا كردم به ايشان . گفتند : براى چه ايشان عتاب كردند و تو عتاب كردى؟ آن حضرت فرمود : براى اين كه شما دعوى كرديد كه شيعه اميرالمؤمنينيد ؛ واى بر شما! جز اين نيست كه شيعه او امام حسن و امام حسين و ابوذر و مقداد و عمّار و محمّد بن ابى بكر بودند كه در اوامر با او هيچ مخالفت نورزيدند و مرتكب چيزى از اقسام زواجر و نواهى او نگرديدند. پس امّا شما كه مى گوييد كه شيعه اوييد ، در اكثر اعمال خود مخالفت مى ورزيد و در بسيارى از فرايض تقصير مى كنيد و عظيم حقوق برادران خود را سهل مى انگاريد و در مقامى كه تقيه واجب نيست متحمل تقيه مى شويد و در جايى كه مى بايد تقيه كرد ترك تقيه مى كنيد. اگر بگوييد كه ما موالى و دوستان اوييم و با دوستان او دوستى و با دشمنان او دشمنى مى كنيم ، من انكار قول شما نخواهم كرد ؛ امّا مرتبه تشيّع مرتبه اى است شريفه كه شما ادعاى آن كرديد و اگر در آن دعوى به قول و فعل خود صادق نباشيد هلاك مى شويد ، مگر اين كه رحمت الهى تدارك حال شما كند.گفتند : يا ابن رسول اللّه ! پس ما از قول خود استغفار و توبه مى كنيم و بعد از اين ـ چنانچه مولى و صاحب اختيار ما تعليم نمود به ما ـ مى گوييم كه ما محبان شما و دوست دوستان شما و دشمن دشمنان شماييم . حضرت امام رضا عليه السلام فرمود كه : مرحبا بكم يا إخواني و أهل ودّي ، ارتفعوا ارتفعوا ارتفعوا. يعنى : «خوش آمديد اى برادران من