بهشت عنبر سرشت و به درستى كه ما هر آيينه مى فرستيم سوى محبّان ما خوب هاى شيعه ما را كه برچينيد ايشان را از ميان اهل عرصات ، چنانچه مرغى دانه برچيند و نقل مى كنند ايشان را سوى جنان در حضور ما.و زود باشد كه يكى از مقصّران شيعه ما را بياورند كه تقصير كرده در اعمال شرعيه بعد از آن كه اهتمام نموده [است] در موالات و تقيه و رعايت حقوق برادران ، پس وا داشته شود به ازاء صد كس و بيشتر تا صد هزار كس از جمله ناصبيان و دشمنان اهل بيت عليهم السلام پس گفته شود به آن شيعه مقصّر كه اينها فداى تواند از آتش. پس آن شيعه را به بهشت برند و آن ناصبيان را در عوض او به دوزخ افكنند و اين است مضمون قول حق تعالى : «رُّبَمَا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَوْ كَانُواْ مُسْلِمِينَ»^۱ (ترجمه ـ واللّه يعلم ـ : بسيار باشد كه دوست دارند كافرانِ به ولايت اين را كه در دنيا مطيع و منقاد مى بودند براى امامت) تا مخالفان ايشان را فداى ايشان مى كردند و به جهنم مى بردند» ^۲ انتهى.و از اين عبارات ظاهر شد كه ائمه : گاهى شيعه را بر محبّ مقصّر اطلاق فرموده اند ؛ و دفع منافات به اين وجه ميسّر است كه آنچه در اين حديث و امثال آن است محمول بر معنى لغوى يا عرف عام است و آنها كه در فصل سابق گذشت مبنى بر عرف ائمه عليهم السلام است ، و اللّه يعلم .

قوله : الأبرار

صفت «شيعتكم» است كه بيان ايشان الحال گذشت ، ليك اگر مراد به «شيعتكم» معنى لغوى يا عرفى عام باشد ، صفت مقيِّده است مثل «زيد الفاضل فعل كذا» و اگر معنى عرف خاص كه مصطلح ائمّه عليهم السلام است باشد ، صفت مؤكَّده است مثل «أمس الدابر يوم عظيم» .و بر هر تقدير «ابرار» يا جمع بَرّ است ـ به فتح باء و شدّ راء ـ به معنى نيكو و يا جمع بارّ است ^۳ به معنى نيكوكار . و مراد زوّار از توصيف شيعه به ابرار در اين مكان اين است كه قرار دهد خداوند عالميان منزل و مأواى ايشان را در اعلى مدارج جنان كه