همانا مراد اين است كه مؤمن تا به مكاره دنيوى بر نخورد و تلخى صبر بر آنها را نچشيد ، داخل بهشت نشود ؛ چنانچه هرگاه كسى خواهد كه در مجلس يكى از اعالى ابناء زمان بار يابد ، تا روى پاسبانانِ او را نبيند و چين جبين ايشان را برخود هموار نكند ، دسترسى به آن عالى شأن نخواهد يافت و پرتو توجّه آن منبع المكان بر ساحت آمالش نخواهد تافت .
و بعد از آن فرمود امام عليه السلام كه : «جهنم احاطه كرده شده است به لذت هاىِ بى بقا و خواهش هاى نفس بى پروا ، پس هر كه داد به نفس شوم ، مرغوب آن را در اين مرز و بوم ، داخل مى شود در آتش دوزخ بعد از گرفتارى به عذاب دوزخ» .
و هم در آن كتاب مروى است از حضرت رسالت مآب صلى الله عليه و آله كه : سيأتي على الناس زمان لا ينال الملك إلّا بالقتل والتجبّر ، ولا الغنى إلّا بالغصب والبخل ، ولا المحبّة إلا باستخراج الدين واتّباع الهوى ؛ فمن أدرك ذلك الزمان فصبر على الفقر / 39 / و هو يقدر على الغنى ، وصبر على البِغضة وهو يقدر على [المحبّة ، وصبر على الذلّ وهو يقدر على ]العزّة ، آتاه اللّه تعالى ثواب خمسين صدّيقا ممّن صدّق بي. ^۱ يعنى : «زود باشد كه بر مردمان زمانى آيد كه ميسَّر نشود پادشاهى مگر به كشتن به غير حق و سركشى از فرمان مالك الملك مطلق و يافت نشود مالدارى و بى نيازى مگر به غصب حق مردمان و بخيلى كردن در حقوق شرعيّه ايشان و تحصيل نتواند شد دوستى زيردستان مگر به تحصيل مسائل دين به ظنّ و گمان و تابع شدن هواى خواهش ابناء زمان ، پس كسى كه به آن زمان رسد و صبر بر فقر كند و حال آن كه بر تحصيل بى نيازى به وجهى كه مذكور شد توانا باشد و بر دشمنى اهل آن زمان با او صبر كند بر حالى كه تحصيل دوستى ايشان به دستور مسطور مقدورش باشد و صبر كند بر خوارى ظاهرى نزد اهل اين جهان بر حالى كه قادر باشد به وجه مذكور بر تحصيل عزّت نزد ايشان ، مى دهد او را خداوندِ وسيله جو ثواب پنجاه مؤمنِ به غايت راستگو از جمله مؤمنان اصحاب پيغمبر آخر الزمان ـ عليه و آله صلوات الرحمن ـ » .