و در مبسوط گفته كه بعض اماميه به يك سال قائل شده [است]. ^۱
و ابن جنيد گفته كه : اقلّ زمان حمل نزد اماميه شش ماه و اكثر آن يك سال است. ^۲ انتهى.
فقير گويد كه : مدّت حمل شخصى از ده ماه و نيم تجاوز كرده بود و حكايت خود را نزد طبيبى نقل مى نمود ، او گفت : «من پسرى دارم كه تولّد او بعد از دوازده ماه شده و اين به سبب ضعف قواى مربّيه چنين مى باشد» .
و منصور بن محمّد در كتاب تشريح الأبدان ^۳ نقل كرده كه پيش ابو على ، اكثر زمان حمل زنان ، چهار سال است و اقل ، شش ماه ؛ چنانچه گويد :
به من رسانيد كسى كه اعتماد تمام بر قول او بود كه فرزندى به وجود آمد بعد از چهار سال كه دندانش رسته بود و گويند شافعى بر اين منوال بوده.
و ايضا نقل كرده كه از زنى بعد از شش روز در حال رقص چيزى جدا شد و در محل دل و دماغ و جگر وى نقطى چند بود . انتهى .
و شمس الدين دمشقى شافعى در كتاب العدّه از جمله كتب تحفة النبهاء في اختلاف الفقهاء گفته كه :
أكثر مدّة الحمل أربع سنين وسبع عند الزهري و ربيعة والليث ، و خمس عند مالك في رواية ، وفي اُخرى أربع ، وفي اُخرى سبع ، وعند أبي حنيفة والمزني حولان. ^۴ انتهى
وشيخ كلينى رحمه الله در كافى گفته كه : حمل حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله در ايام تشريق بوده نزد ميل ميانه از سه ميلى كه در منى است و تولّد آن مهر سپهر سعادت در اواسط ربيع الاول بوده [است] . ^۵
و بنا بر اين ، نزد شيعه اِشكالى بر اين مدّت وارد است كه چون متبادر از ايّام